“Slaap lekker baby. Mmm, kan niet slapen hihi. Ben je nog wakker? Ben je alleen? Lig je al te slapen of iets beters?” De appjes zijn compleet met hartjesemoji.
Ik ben stomverbaasd. Wil eigenlijk niet geloven dat hij bedoelt wat hij bedoelt. Vraag zelfs nog verduidelijking op zijn vraag: “Moet je onzichtbaar zijn?” Later bedenk ik dat hij daarmee misschien vraagt of ik ons gesprek geheim moet houden voor mijn man. Ik had al veel eerder een grens moeten trekken, maar als tekstschrijver/journalist krijg je soms telefoon buiten kantooruren. Dus dat hij regelmatig in mijn vrije tijd belt, vind ik niet eens zó bijzonder.
Ongemak
Gisterenavond herinnerde hij mij aan een gesprek waarin hij iets vertelt over zijn vroegere liefdesleven. Nog geen rinkelende alarmbellen. In ons vak hoor je nu eenmaal wel vaker persoonlijke dingen. “Hoe is dat bij jou?”, vraagt hij nu en dat voelt wél meteen ongemakkelijk. Ik antwoord toch dat ik al lang bij mijn man ben. Ja, het onderwerp relatie komt in andere zakelijke relaties ook wel eens ter sprake. Het verschil zit erin dat dit een appje is, laat op de avond. Maar dat besef komt pas later.
De eerste keer dat hij opmerkingen maakt die op het randje zijn, negeer ik het. Hij zegt dat hij nu oud en saai is. Ik reageer nog: “Dat valt wel mee”, omdat ik het sneu vind. Ik zeg er niks over tegen mijn man omdat het niet belangrijk lijkt. Na de berichten met de hartjesemoji vraag ik mijn man wel meteen of hij ook vindt dat dit over de grens is. Zijn reactie is duidelijk. “Schat, dit kan écht niet!”
Wakker liggen
Die nacht lig ik er wakker van. In mijn hoofd componeer ik alvast een appje. “Ik denk (en hoop) dat je zelf ook wel weet dat je berichtjes een grens overschrijden. Ik waardeer onze prettige samenwerking en hoop dat zo te houden. Daarom neem ik je telefoontjes alleen nog aan binnen kantooruren.” Ik verwacht dat het opstellen van het berichtje me mijn nachtrust terug zal geven. IJdele hoop. Ik pieker: ‘Heb ik hem aangemoedigd? Verstuur ik dit appje nú? Verstuur ik het überhaupt?’
Wat ik wel weet: dit kan niet. Een vriendin zegt tegen me: “Probeer het als een compliment te zien. Je ligt nog goed in de markt.” Maar hoe lief bedoeld ook, die redenering klopt niet. Dit zijn geen complimenten, maar ongewenste intimiteiten. Ik lag er wakker van, maar niet op de manier die hij in gedachten had.
Ben ik de enige?
Nooit eerder nam ik het advies ter harte om te schrijven als iets me dwars zat. Maar nu wel en dus schrijf ik dit blog. Vanochtend verstuurde ik de app. Ik krijg excuses en de vraag of ik het wil vergeten. Toch vraag ik me af of ik meer moet doen. Was het inderdaad een dronkenmansactie of komt het vaker voor? Meld ik het bij het bedrijf met het risico deze man te beschadigen? Is dat nodig? Misschien niet. Maar als ik het niet meld, en anderen maken ook zoiets mee en melden het ook niet… Zijn we er dan niet gezamenlijk verantwoordelijk voor om hem te stoppen voor het van kwaad tot erger wordt? Ik ben er nog niet uit.
