Elk jaar weer sta ik aan het eind van de zomer te treuren bij mijn vierkantemetermoestuin. Ik kijk neer op verpieterde bonenstruikjes en groen-bruine kerstomaatjes. En hee, had dat zielige oranje bolletje niet een pompoen moeten worden? Het had zo mooi kunnen zijn… Was ik maar eerder begonnen met zaaien. Maar hállo, ik had het superdruk in maart.
Zo is het ook met opdrachten als je werkt als zelfstandig tekstschrijver. Een hele periode ben je druk aan het werk en schrijf je mooie artikelen, blogs, webteksten en rapportages. En pas als het eigenlijk al te laat is – als de herfst van je werkvoorraad intreedt – kom je tot de conclusie dat je die zaadjes eerder had moeten planten.
Dikke meloen
Afgelopen september had ik leuk contact met een potentiële opdrachtgever die mij op de Tekstnet-website had gevonden, via het onderdeel Tekstschrijver zoeken. We hadden een fijne kennismaking via Teams, ik stuurde mijn portfolio en voorbeeldwerk, ze waren enthousiast en er zou een proefopdracht volgen. En als die succesvol bleek, zou het leiden tot een vaste samenwerking. Kortom, het zaadje was geplant en ik verwachtte een dikke meloen in de maanden erop.
Flexibele schil
Maar die meloen bleef uit. Er kiemde niet eens wat. Toch bleef ik water en liefde geven. Af en toe liet ik van me horen in een mailtje en kreeg dan een korte maar vriendelijke update terug. Net toen ik het wilde opgeven stak er voorzichtig een dun groen sprietje uit de aarde. In mijn mailbox verscheen een verzoek voor hernieuwd contact via Teams én de vraag om zelfs meerdere opdrachten op te pakken. Inmiddels ben ik twee blogs verder en ziet het ernaar uit dat ik me tot de flexibele schil van het bedrijf mag rekenen.
Juiste timing
Dit was trouwens niet de eerste keer dat het kiemproces lang nodig had. Een andere leuke organisatie koos na een fijne kennismaking voor de andere tekstschrijver. Balen natuurlijk.
Toch zorgde ik dat ik niet uit beeld verdween. Ik voegde de contactpersoon toe op LinkedIn en stuurde na een aantal maanden, toen ik wist dat de opdracht met de andere tekstschrijver zo ongeveer afliep, een berichtje. De timing bleek perfect; ze zochten net weer iemand voor een persbericht, nieuwe webteksten en klantverhalen.
Lange adem
Fijn, kon ik het acquisitiestuk weer even laten rusten. Of nee, wacht. Ik moet me er constant aan blijven herinneren: blijf die zaadjes planten. Want maar een deel ontkiemt en komt op. Dus, zaai voldoende én vaak genoeg. En trek af en toe die gieter uit de kast.
En zelfs dan kan het soms gewoon even tegenzitten. Als freelancer moet je een lange adem hebben en erop blijven vertrouwen dat het wel goed komt. Ook als het een tijd rustig is qua werk. Hierover schreef mede-Tekstnetter Lonneke eerder een mooi blog: De achtbaan van de fluctuerende inkomsten.
Het is nu begin april, de zon schijnt, dus die zaadjes gaan vanmiddag nog de aarde in. Hopelijk op tijd. Op naar mooie, rode rijpe tomaten!
Foto: Sandie Clarke via Unsplash
