Het is toch al zeker de vierde keer dat ik mijn fiets aan de paal voor het huis van Amisha vastmaak. Maar nu zie ik het bordje pas:
Verboden objecten te koppelen aan gemeentelijke eigendommen!
Art.4.27 A.P.V. Amsterdam
Huh? Objecten aan gemeentelijke eigendommen koppelen? Doe ik dat? En waarom is dat dan verboden? O wacht, het bordje hangt aan de paal bij een invalidenparkeerplaats. Ja dan staat een fiets behoorlijk in de weg. Zeg dat dan meteen! En hang het bordje dan ook op ooghoogte, zodat ik het kan lezen zonder een nekhernia op te lopen.
Bij de tekst op de paal is overduidelijk geen tekstschrijver betrokken; tenminste dat mag ik hopen. Een ambtenaar heeft geprobeerd kort en krachtig te formuleren. Kort is redelijk goed gelukt, maar krachtig is het niet. En om zich in te dekken haalt hij (m/v) de Algemene Plaatselijke Verordening erbij.
Een exemplaar van de A.P.V. heb ik niet in mijn fietstas. Daarin zitten fijne voorleesboeken voor Amisha, want daarom ben ik hier. Eens per week kom ik haar voorlezen als vrijwilliger bij de VoorleesExpress, een project voor kinderen met een taalachterstand. Zo leert Amisha de Nederlandse taal steeds beter begrijpen. Maar dan moeten het wel duidelijke teksten zijn. Kunnen ze daar geen artikel over opnemen in de A.P.V.?
Verboden onbegrijpelijke teksten te bevestigen
aan gemeentelijke objecten in de openbare ruimte!
Na het voorlezen, op de fiets naar huis, denk ik na wat een betere tekst zou zijn voor het bordje bij de gehandicaptenparkeerplaats. Een simpel ‘verboden voor fietsen’ is in ieder geval duidelijker. Misschien zelfs alleen met beeld en zonder woorden. Maar een positieve formulering werkt nog beter: ‘Laat deze ruimte vrij zodat de gehandicapte kan uitstappen.’ Of: ‘Zet je fiets in het rek aan de overkant.’
Om de hoek bij mijn huis is ook een invalidenparkeerplaats. Ik bekeek het bijbehorende verbodsbordje nu met wat meer belangstelling. Ondanks de lelijke opbouw van de tweede zin en de spatiefout is dit toch een stuk duidelijker.
Geen fietsen plaatsen. I.v.m. opritje vrij houden.
Liever een lelijke tekst dan een onduidelijke tekst. Maar nog beter zou het zijn om mij zonder commando’s of verboden te verleiden mijn fiets ergens anders neer te zetten. Dat verleiden van fietsers – die geen stap te veel willen zetten – is nog een vak apart. Daarop studeren ruimtelijke ordenaars in Amsterdam al jaren. Er zijn prijsvragen voor het ‘fietsparkeerprobleem’ en kanshebbende oplossingen worden uitgetest met ’fietsparkeerpilots’. De terminologie is afschuwelijk, maar hopelijk komen er wel werkbare oplossingen uit.
Intussen ga ik door met voorlezen. Het volgende boek: Liselotje krijgt een fiets.
