‘Zo, is iedereen alweer een beetje aan het netwerken?’ De gespreksleider vraagt het enthousiast in een Zoom-sessie waarin we ondernemers-issues delen. Ik zet mijn microfoon op mute, en dat is meteen mijn antwoord. Mensen ontmoeten en zakelijke small talk? Afschuwelijk.
Diezelfde avond kruip ik op de bank achter mijn laptop. Met mijn knieën opgetrokken, een dikke trui aan, een kaarsje voor de gezelligheid en een televisieprogramma zachtjes op de achtergrond werk ik geconcentreerd aan een tekst voor een onderwijsinstelling.
In deze voor mij comfortabele houding ben ik de toetsenbordheld. Dit is mijn territorium. De teksten komen vanzelf, zo lijkt het. Af en toe grijp ik zonder te kijken in een bak pinda’s, veeg mijn vette vingers af aan mijn joggingbroek en tik onderwijl driftig door tot een uurtje of twaalf. Want naast toetsenbordheld ben ik ook nog een avondmens.
Dubieuze titel
De term toetsenbordheld heeft een negatieve lading. Op sociale media wordt de term gebruikt voor mensen die al typend behoorlijk fel en ad rem uit de hoek komen, maar die face-to-face vaak een toontje lager zingen. Net als ik dus. Met trots en tegenzin durf ik mezelf deze dubieuze titel te geven. Ik straal achter mijn scherm en ben het muurbloempje tijdens de geforceerde ontmoetingen op netwerkborrels.
Ontbijtsessies
‘Maar het hoort toch bij ondernemen?’, vraagt een opdrachtgever verbaasd. Ik heb zojuist vriendelijk haar uitnodiging afgeslagen voor een ontbijtsessie met ondernemers.
Mijn ik-ben-een-toetsenbordheld-en-geen-netwerkridder-motivatie is voor haar onbegrijpelijk. ‘Kom op zeg, ik vind dit een te makkelijk antwoord. Mogelijk opdrachten krijgen, nieuwe mensen leren kennen én van een lekker ontbijtje genieten? Wat is daar nou zo erg aan?’
Voor dit avondmens is dat lekkere ontbijtje niet per se iets waarmee je mij overhaalt. En nieuwe mensen leren kennen doe ik het liefst spontaan. Bijvoorbeeld op een verjaardag, waar iemand vraagt wat voor werk je doet. Daar haal ik met mijn enthousiasme soms zomaar een opdracht binnen. En dan via diegene weer een nieuwe. Dát is wat bij mij past.
Moeten of ontmoeten?
Moet ik iets met deze niet bepaald ondernemende attitude? Kan ik opdrachtgevers ook ontmoeten via Twitter, LinkedIn en op feestjes van bekenden? Of moet ik toch echt bij een netwerkclub, naar lanceringen van magazines waaraan ik meewerkte en naar speeddates van ondernemersverenigingen?
Nee, zegt mijn gevoel. Ik verkoop mezelf wel met tekst en woordwaarde.
Ik ga bij hoge uitzondering alleen naar bijeenkomsten van mijn beroepsvereniging. Daar omring ik me met andere tekstschrijvers in een omgeving waar muurbloempjes bloeien. Een omgeving waar de nadruk niet ligt op pitchen en positief pochen, maar waar we kunnen zijn wie we het liefste zijn: de helden van Qwerty.
