Mijn LinkedIn-connectie post iedere dag iets. Geen korte berichtjes, maar lappen tekst die langer zijn dan menig betaalde opdracht van mij. Geen dag slaat ze over. Ook op zon- en feestdagen pronkt ze bovenaan mijn timeline. Ik bewonder het ergens wel. Tegelijk denk ik, iedere keer als ik haar bijdragen zie: hóé dan?
Als ik sommige LinkedIn-ers moet geloven, kun je nooit voldoende zichtbaar zijn. Ze lijken er 24/7 mee bezig en waarschuwen hun lezers: je bent ‘geen echte ondernemer’ als je niet iedere dag iets post, niet iedere week naar een netwerkbijeenkomst gaat en ga zo maar door.
Hel en verdoemenis
Het voelt bijna religieus. Als ik deze waarschuwingen lees, waan ik me in de kerk, waar de dominee een hel-en-verdoemenis-preek afsteekt. De brandende hellevuren hebben plaatsgemaakt voor de onzichtbaarheid waarmee de algoritmes je straffen omdat je te weinig deed om jezelf zichtbaar te maken.
Ik voel me ongemakkelijk als ik dit fanatisme zie. Schiet ik tekort? OK, ik snap natuurlijk best dat zichtbaarheid belangrijk is. Ik heb genetwerkt, ik heb trucjes toegepast waarmee opdrachtgevers mijn site vinden. Mijn bestaan is niet onopgemerkt gebleven. Toch vraag ik me soms af of er niet een tandje bij moet.
Drempels
Ik moet over drempels om mezelf zichtbaar te maken. ‘Kijk mij eens’ zit niet zo in mijn aard. Ik voel bijvoorbeeld veel weerzin tegen te koop lopen op social media met de complimenten van opdrachtgevers. Ongetwijfeld moet ik me daarin minder bescheiden opstellen. Maar toch, het voelt zo…niet ik.
Daarnaast kan ik niet zoveel van mijn werk laten zien. Dat is niet omdat ik weinig opdrachten heb, maar omdat het overgrote deel van mijn pennenvruchten niet online verschijnt, of alleen in een afgeschermde omgeving. Ik kan wel op LinkedIn zeggen dat ik een mooie e-learning heb geschreven, maar het zegt niet zoveel als mensen er niet naar kunnen klikken.
Duimendraaien
Dus zit ik regelmatig duimendraaiend op LinkedIn. Ik moet iets neerzetten, want ik moet zichtbaar zijn. Maar wat dan? Ik kan natuurlijk meegaan in de LinkedIn-trends. Bijvoorbeeld door te vertellen over die leraar die altijd zei dat ik niet meer dan MAVO zou kunnen en kijk mij nu eens, als academisch geschoold tekstschrijver. Maar ja, zo’n leraar had ik helemaal niet.
Ik kan iets uit de actualiteit nemen en dat dan linken aan mijn werk als tekstschrijver voor zorg en welzijn. Even kijken hoor. Verkiezingsoverwinning BBB, aanstekerincident bij Feyenoord. Nee, zonder extreem bizarre kronkels kan ik dit niet met mijn werk in verband brengen. En trouwens, het is vrijdag. De verkeerde dag om te posten, volgens de hardliners. Volgende week weer een week.
Geforceerd
Zo blijft mijn zichtbaarheid wat beperkt. Zo eens in de drie weken iets op LinkedIn zetten, af en toe een commentaartje en like-je uitdelen. En eens in de maand netwerken met Utrechtse ondernemers. Het is beperkt, maar is het ook echt te weinig?
Ik merk dat de lol eraf gaat als ik met het fanatisme van de 24/7 zichtbaren probeer mee te gaan. Het voelt te geforceerd, mijn inspiratie laat me volledig in de steek als ik het gevoel heb dat het een moetje is. En bovendien: ik heb gewoon geen tijd. Want mijn opdrachten vullen mijn dagen en ik heb ook nog een gezin en hobby’s.
Dus dan maar wat minder zichtbaar. De boze algoritmes maken mij niet bang. Ik doe het op de manier waarop ik het altijd al deed: posten als er echt iets leuks of iets heel nuttigs in me opkomt. En is dat maar eenmaal per maand, dan is dat maar zo. Doen wat bij mij past, kan nooit geforceerd zijn.
