Per zin raak ik meer in verwarring. En ik ben niet de enige die verbijsterd is. We stoten elkaar aan, blikken gaan over en weer. Daar zitten we dan, als familie in de kerk. Te luisteren naar een man die dit al zo vaak had gedaan. Maar hier gaan dingen mis. Faliekant fout.
Bij veel gebeurtenissen in het leven (geboorte, huwelijk, dood) komt er als je een christelijke opvoeding hebt genoten op een zeker moment een dominee om de hoek kijken. Dat was dus ook zo toen mijn moeder begin dit jaar overleed.
Professionele zorgvuldigheid
En nu waren we tijdens de eredienst aanbeland bij het onderdeel waarin het leven van mijn moeder werd samengevat. Dat is natuurlijk geen standaardpraatje, een dominee moet elke keer weer een nieuw verhaal maken. En zeker als het om een begrafenis gaat, lijkt me extra zorgvuldigheid geboden.
Wat dat betreft ging het in mijn ogen bij de voorbereiding al grandioos fout. Als tekstschrijver had ik het misschien aan moeten zien komen omdat juist die inputfase zo belangrijk is, maar als zoon had ik even wat anders te doen dan me uitgebreid te bekommeren over een bepaalde tekst. Daarnaast dacht ik op de professionaliteit van de dominee te kunnen vertrouwen.
Rommeltje
Ik kan die voorbereiding maar op één manier samenvatten: het was een rommeltje.
Een dag na de dood van mijn moeder kwam de dominee langs om te condoleren en om een afspraak met mijn vader, mij en mijn twee broers te maken voor een gesprek. Dat gesprek vond een dag later plaats en ik moet toegeven: dat was fijn.
Samen haalden we herinneringen op en met scherpe vragen haalde de dominee zelfs nog wat extra anekdotes bij ons naar boven. Tegelijkertijd sprak hij ook troostende woorden. We zijn een mannengezin, dus we lachten meer dan dat we huilden; brokken in de keel slikten we snel weg.
Visitekaartje
Toen de predikant na zo’n twee uur aanstalten maakte om te vertrekken, verkeerden wij in de veronderstelling dat we ons werk hadden gedaan. Met de gedeelde informatie kon hij desgewenst een verhaal van een halve middag houden.
Daar dacht de man in kwestie anders over. Afscheid nam hij met zijn visitekaartje in de hand: of we als familie nog even een aantal anekdotes naar hem wilden mailen. En dat terwijl we net twee uur met hem hadden gesproken… Ik vond het al vreemd dat hij geen notitieblok had meegebracht, laat staan dat hij een opname maakte van het gesprek.
Hapklare brokken tekst
Afijn, ondanks dat we wel meer te doen hadden, lepelden we nog wat belevenissen op, die ik als schrijver van het gezin in Word zette. Daarbij deed ik mijn best om de verhalen zo goed op te schrijven, dat de dominee ze zo mee kon nemen in zijn preek.
Toen we een paar dagen later in de kerk zaten en de dominee hoorde oreren, bleek dat hij mijn hapklare brokken tekst behoorlijk had verbouwd. En hij husselde ze ook nog een keer met zijn eigen onvolledige herinneringen aan ons gesprek en enkele gesprekken die hij voor haar dood met mijn moeder had gehad. Zo ontstond een verhaal dat onduidelijk en op vele punten onvolledig uit zijn mond kwam. Met als dieptepunt dat mijn broertje tot drie keer toe mijn vaders naam aangemeten kreeg.
Ervaren praatjesmaker
Misschien is het veel bezoekers van de kerk niet eens opgevallen, maar wij waren verwonderd en verbijsterd dat zo’n ervaren praatjesmaker er een janboel van maakte. Het verhaal even vooraf door ons na laten lezen was al voldoende geweest om de meeste fouten eruit te halen.
Vaak zeg je: een eerste indruk maak je maar één keer. In dit geval geldt dat ook bij een laatste.
