Snelheid is tegenwoordig meer dan een deugd: het is een gebod. Wie een dienst levert, moet dat snel én goed doen. Maar voor mij is snel en goed een slecht huwelijk. Gehaast werken heeft rampzalige gevolgen voor de kwaliteit van de tekst. Daarom vertel ik mijn klanten dat ik de tijd nodig heb. Des te beter is het resultaat.
Het nu volgende verhaal is mij natuurlijk helemaal niet overkomen, omdat ik -zoals iedereen- alleen maar successen ken. Niet dus. Een opdrachtgever vroeg mij om een offerte voor een blog. Servicegericht en vastbesloten om indruk te maken, wilde ik dit dezelfde dag nog doen, naast de niet geringe hoeveelheid werk die er al lag. De klus was niet ingewikkeld, een inschatting van tijd en kosten was snel gemaakt. Zo ging de offerte een paar uur later de deur uit.
De douche was bijzonder koud toen er een beleefd maar vastbesloten ‘nee’ in mijn mailbox verscheen. De reden: er zaten wat schrijffoutjes in de offerte die de opdrachtgever deden twijfelen aan mijn capaciteiten. En bij twijfel niet doen. Dit was mijn straf omdat ik zo nodig snel moest zijn.
Hoofdzonde
De afkeer van traagheid en voorkeur voor snelheid zitten diep bij de mens ingebakken. Niet voor niets is traagheid één van de zeven katholieke hoofdzonden. Deze zonden zijn de basis van al het foute dat de mens doet.
En waarschijnlijk gaat het nog veel verder terug dan de katholieke kerk bestaat. Onze voorouders hadden er belang bij om snel te zijn. Als er een sabeltandtijger aankwam, moest je een sprintje kunnen trekken, dralen kon dodelijk zijn.
Schade en schande
Goed en snel is dus de norm. Ongetwijfeld zijn er tekstschrijvers onder ons voor wie dat geen enkel probleem is. Die in een paar uur een foutloze tekst met onberispelijke structuur uit hun mouw schudden, waar anderen een hele dag of zelfs meerdere dagen mee bezig zijn. Bij wie de adrenalinekick overheerst als enkele uren voor het verstrijken van de deadline lege pagina’s hen aanstaren. Dat is prima, je bent zoals je bent en ongetwijfeld zijn veel opdrachtgevers blij met je.
Ik zit anders in elkaar, zo heb ik inmiddels door schade en schande ondervonden. Voor mij geen nachtwerk. Geen lunch en kant-en-klaar-diner achter mijn computer. Haastwerk maakt dat de fouten er onvermijdelijk insluipen. En dat ik minder van mijn werk ga houden.
Dat betekent dat ik niet zomaar alles aanneem. Benadert een opdrachtgever mij op woensdag voor een whitepaper die op vrijdag af moet zijn, dan vraag ik eerst of een latere deadline echt niet mogelijk is. Ik vertel eerlijk dat het voor mij niet werkt als ik zo’n gehaaste klus aanneem en dat het de kwaliteit alleen maar ten goede komt als ik iets meer de tijd kan nemen. Is dit niet mogelijk, dan bedank ik voor de opdracht.
Prudentia
Misschien is wat ik traagheid noem niet eens echt traagheid in de ogen van de kerkvaders van weleer. Tegenover de zeven hoofdzonden staan de zeven deugden. Eén daarvan is prudentia, wat zoveel betekent als bedachtzaamheid, voorzichtigheid of wijsheid. Soms is het gewoon wijs om de rem een beetje in te trappen, om de tijd te nemen om na te denken over wat je doet en hoe je het doet.
Een wandelingetje maken als de tekst nog nét datgene mist waar ik de vinger niet op kan leggen. Of even verdergaan met een andere opdracht, met een totaal ander onderwerp, genre en insteek. Of gezellig afdwalen naar de socials. Uitstellen? Vluchtgedrag? Noem het wat je wilt, maar eindelijk wordt de tekst hier beter van.
Ik ben geen theoloog. Ik weet wel dat een hoofdzonde bij mij is geëvolueerd tot een deugd. Niet alle hardlopers zijn doodlopers, maar ik ben dat wel als ik hardlopertje speel.
Foto: Patrick Fore op Unsplash
