Een gang vol met ministeck-schilderijen. Een opvallend mooie poes die aan het eind van het interview de kamer binnensluipt. Die enorme stapel knuffeldieren op een fauteuil. Als je je ogen de kost geeft, is kleur geven aan een bewonersinterview een makkie. Maar hoe doe je dat bij interviews op afstand?
Je kunt mij geen groter plezier doen dan een opdracht voor een interview op locatie. In een kantoor, een gemeentehuis, maar het allerliefst nog in een woning. Dan mag ik – nee moet ik – ongegeneerd gluren. Ik zorg dat ik er op tijd ben, loop nog een rondje door de buurt en bel aan. Het gesprek loopt dan meestal vanzelf.
Tijd nemen voor verhalen
Vooral oudere mensen zijn blij als iemand langskomt die de tijd neemt voor hun verhalen. Hoewel ik meestal maar een kort stukje mag schrijven, neem ik de extra uren voor lief. Ze zijn niet verspild, want ik luister graag naar tedere herinneringen en bijzondere hobby’s. Zelfs als ik de ‘darlings’ die dat oplevert in de eindversie moet ‘killen’. De ministeck-schilderijen had haar overleden man gemaakt. De poes is inderdaad bijzonder: dit ras fokt de studente met haar moeder. De knuffels vervangen de huisdieren waarvoor de getatoeëerde dame allergisch bleek.
Schaarse uitjes
Sinds we – vanwege je weet wel waarom – meer en meer vanuit huis werken, zijn dit soort uitjes schaars geworden. Beeldbellen is het alternatief. Vooral bij jongere mensen is dat geen probleem. Ze zijn het gewend. Ook dan lukt het me om verhalen op te halen. Met concrete vragen krijg ik een beeld van de woning en het leven van de geïnterviewden: Wat is je lievelingsplek in huis? Als je uit je raam kijkt, wat zie je dan? Waar was je mee bezig voordat ik belde? Wat ga je vanavond eten?
Professionele nieuwsgierigheid
Maar die onvoorbereide vraag als mijn oog ergens op valt, die kan ik niet stellen. Geen kijkje in de boekenkast, geen kookgeuren in de keuken, geen dierbaar kleinood op de salontafel. Het stuk dat ik schrijf, beantwoordt ruimschoots aan zijn doel. Maar mijn professionele nieuwsgierigheid wil meer. En daarom voel ik een sprankje jaloezie als ik bij het eindproduct de foto’s zie. De fotograaf mocht er wél naartoe!
Flink rondneuzen
Voorlopig is het bij zulke bewonersportretten roeien met de riemen die ik heb. Ik hoop van harte dat ik volgend jaar weer regelmatig op pad kan om niet alleen mijn oren maar ook mijn ogen goed de kost te geven en flink rond te neuzen in de woningen. Maar voor het zo ver is: heb jij nog tips voor interviews op afstand?
Foto van Max-Jakob Beer gevonden op Unsplash
