Iedereen heeft een verhaal

Al jaren volg ik met veel plezier het langebaanschaatsen. Anderen zijn daar vaak verbaasd over. Want wat is er nou aan om 20 mensen eindeloos hetzelfde rondje te zien rijden? En waarom vind ik dat juist als tekstschrijver zo boeiend? Oud-schaatster Paulien van Deutekom gaf het antwoord.

Begin 2019 werd het trieste nieuws bekend dat Paulien van Deutekom was gestorven aan longkanker. Er waren die dagen op televisie veel beelden van haar te zien. Eén zin die ik haar toen hoorde uitspreken, is me bijgebleven: “Elke medaille heeft een verhaal.” Ik zou ervan willen maken: “Elke schaatser heeft een verhaal.”

Zelfmoordzusjes

Paulien zelf was daar misschien wel het grootste voorbeeld van. In 2006 werd ze binnengehaald in de schaatsploeg van Ireen Wüst. Niet omdat ze zo’n groot talent was, maar omdat ze keihard kon trainen. Met die werklust moest ze Ireen tot grotere hoogten zien op te stuwen. Al gauw werden ze dikke vriendinnen.

Maar Paulien bleek veel meer te kunnen dan iedereen dacht. In 2008 werd ze wereldkampioen allround en haalde ze nog 4 andere medailles. Haar beste vriendin werd meteen haar grootste rivaal en dat bleek een gouden combinatie. De ‘zelfmoordzusjes’ werden ze genoemd, omdat ze altijd tot het uiterste gingen.  

Geen meter vooruit

Dat had Paulien beter niet kunnen doen: ze raakte zo overtraind dat ze geen meter meer vooruit kwam. Na een rustperiode probeerde ze weer terug te komen, maar de top wist ze niet meer te bereiken. Tegelijkertijd zag ze Ireen de ene na de andere medaille binnenslepen. Ieder ander zou er stikjaloers van worden. Hun vriendschap werd er echter niet minder om.

Dat bleek in februari 2019, toen Ireen op de WK de 1500 meter reed. Ze was kapot van de dood van haar vriendin en daarom bepaald niet fit. Maar ze zou die gehate ziekte eens een poepie laten ruiken. En laten zien dat ze zich niet gewonnen gaf. Dus reed ze met haar middelvinger omhoog de finishlijn over. De gouden medaille droeg ze op aan Paulien van Deutekom.

Voorrecht

Het zijn die verhalen, met al hun hoogte- en dieptepunten, die de sport voor mij aantrekkelijk maken. Vraag mij niet naar rondetijden, wereldrecords en schaatstechniek: ik weet er totaal niets van. Maar vraag je mij naar de meest heroïsche, ontroerende of verrassende overwinning? Dan kan ik er een heel aantal opnoemen. Want in die overwinningen zitten de verhalen: de strijd die eraan vooraf ging, de keren dat het net niet lukte, het verlies en het hervinden van het zelfvertrouwen, de blessures, de zenuwen en de ontlading.

Wellicht begrijp je nu ook waarom ik juist als tekstschrijver het schaatsen zo graag volg.  Want het is mijn werk om dit soort verhalen naar boven te halen. Om er mijn vinger op te leggen en ze in een gouden lijstje te zetten. Soms heb ik te maken met oersaaie onderwerpen, zoals verzekeringen of geluidsoverlast. Maar verdiep je je echt in zo’n onderwerp,  dan blijkt er soms een prachtig verhaal in te zitten. Zoals dat ook in die saaie rondjes op de ijsbaan zit. Ik vind het een voorrecht om me daarmee bezig te houden. En ik dank Paulien voor de inspiratie die ze me daarvoor gegeven heeft.