Deze keer is niet als al die andere keren. Toen kwam het wel goed. Toen zag je eigenlijk vanaf het begin al dat het goed zou komen, al voelde dat nog niet zo. Ik maakte me druk om niets. En kijk mij nu eens. Nu ga ik echt genadeloos de mist in. Voor de eerste keer. Ik zit muurvast en kom er niet meer uit.
Martelwerktuig
Nooit had ik zo graag een martelwerktuig gehad als nu. Om nu eindelijk een duidelijke briefing van de opdrachtgever te krijgen. Om bruikbare informatie los te peuteren uit de geïnterviewde, die aan alle vooroordelen over Groningers voldoet (‘Zou kunn’n’, ‘Ja’, ‘Tja’, ‘Weet nie, hoor’). Anderen werken niet mee en de eigen inspiratie is ook weleens beter geweest. Murphy’s law voltrekt zich. Alles wat mis kan gaan, gaat mis voor dit artikel.
Schrijfplannen, strategieën uit workshops uit lang vervlogen tijden. Ik probeer van alles en het leidt tot hetzelfde niets. Een zucht is alles wat uit me komt.
Zo staar ik naar mijn beeldscherm terwijl de uren wegtikken. Soms tik ik wat regeltjes. De ene is het net niet, de andere bij lange na niet. Ik zoek vergetelheid in social media en kijk of de besmettingscijfers van vandaag al bekend zijn.
Losse flodders
De deadline is nog niet eens zo heel dichtbij, maar wat maakt het uit? Of het nou over drie uur of over drie weken af moet zijn: hier valt niets meer aan te redden. Ik ben omringd door printjes en onleesbare aantekeningen. Losse flodders met loze informatie. Puzzelstukjes die nooit in elkaar zullen passen. Voor het eerst overweeg ik om de telefoon op te pakken en het gewoon op te biechten: sorry, ik kom er niet uit. Wie weet kunnen ze snel nog een ander vinden.
Ballon
En dan ineens gebeurt het weer. En weer is het uit het niets, zoals al die andere keren. Hoewel, helemaal uit het niets is het niet. Want er gaat wel vaker een wandeling aan vooraf. Maar dit was al de derde wandeling tijdens deze extreem zware bevalling en de voorgaande twee eindigden met nog met meer frustratie.
Ik lijk ineens in een ballon te zitten en op te stijgen. Van een hoogte overzie ik mijn bureau, alle informatie die daar ligt. Ineens zijn het geen losse flodders informatie meer. Ineens zijn er onderlinge raakvlakken, ineens zie ik die. Ineens is daar weer het eureka-moment. Zó moet het natuurlijk worden! Zó bouw ik het op. Zó gaat dit artikel worden. Déze informatie voeg ik toe om de zwijgzame Groninger wat te verhullen. Alles valt samen. En wat is het kinderlijk eenvoudig weer. Waarom zocht ik het zo ver? Waarom maakte ik het mezelf zo moeilijk?
Kantelpunt
Tijdens zware bevallingen is het altijd wachten op mijn eureka-moment. Het moment dat het kantelpunt markeert tussen falen en slagen. Ik kan er altijd op rekenen, maar zo voelt het niet. Want iedere keer tijdens zo’n worsteling geloof ik dat het bevrijdende inzicht deze keer uitblijft. Dat ik naar mijn scherm blijf staren tot het moment dat de deadline verloopt.
Ik krijg uiteindelijk zelfs lovende kritieken over het artikel. Maar als deze opdrachtgever weer belt of mailt…ik weet het niet. Misschien ben ik dan toevallig net te druk.
Foto: Vladimir Fedotov op Unsplash
