Daar loop ik dan. In de zon, nagenietend van een heerlijk romig ijsje. Ik ben op weg naar kantoor, na een interview. Het is de eerste interviewafspraak sinds mijn zwangerschapsverlof. En beter nog: het is de eerste afspraak in tijden die niet via Teams, Zoom of Google Meet plaatsvindt. Maar gewoon fysiek, in de prachtige nieuwe ijssalon van horecaondernemers Koos en Sander.
Het grote voordeel van reistijd
Terwijl ik terugloop naar kantoor realiseer ik me ineens wat ik zo heb gemist aan dit soort face-to-facecontacten. Niet alleen de afspraak zélf, maar ook het reizen van en náár zo’n gesprek. Toen ik naar de locatie van het interview wandelde, ordende ik in gedachten alvast de vragen en onderwerpen die ik wilde bespreken. En prompt, ik denk dankzij de frisse buitenlucht, diende zich vragen aan die ik achter mijn bureau nog niet had bedacht. En ook nu, op de terugweg, heb ik profijt van mijn reistijd. Als vanzelf tekenen de contouren van het nog te schrijven verhaal zich al af in mijn hoofd.
Onbenullig of onmisbaar?
Als je iets (even) niet meer hebt, dan merk je pas hoezeer je het mist. En bij mij geldt dat voor het reizen van en naar afspraken dus net zo. Want terwijl de banden van mijn vouwfiets van ellende zijn leeggelopen en mijn NS-businesscard ergens onderop een stapel is beland, hop ik online van afspraak naar afspraak, soms met alleen een korte plas- of koffiepauze tussendoor. Erg efficiënt natuurlijk, maar leuk is anders. Om over de invloed hiervan op mijn creativiteit nog maar te zwijgen.
Reiswijdte
Wat is de oplossing? Ik kan mezelf die broodnodige reiswijdte gunnen door voor en na mijn online afspraken een ommetje in de omgeving van mijn eigen werkplek te maken. Kans is alleen groot dat ik dat niet doe, omdat er dan altijd andere zaken zijn die ik bij nader inzien toch meer prioriteit geef. Een andere mogelijkheid is om, waar verantwoord, toch fysieke afspraken te organiseren. Of, als er dan toch veel ‘gezoomd’ moet worden, de dag niet zo nokkie vol te plannen. Zodat er tussen het ene en het andere gesprek toch nog wat peinstijd overblijft. En waarin ik mezelf dan trakteer op een lekker ijsje, stel ik me zo voor, terwijl de woorden in mijn hoofd langzaam hun plek vinden.
