Ik ben blij dat ik geen voorzitter van Tekstnet ben. Dan had ik deze kerstvakantie moeten broeden op de nieuwjaarstoespraak voor tout tekstschrijvend Nederland. Lees dus: voor tout schrijvend Nederland. Lees dus: voor tout Nederland. Het zou een sombere nieuwjaarstoespraak worden.
De afgelopen maanden was ik de trotse maar ook ietwat weemoedige eigenaar van een tweede huis. Het stond leeg want we waren al verhuisd. Dat belette de mensheid niet om er post naar toe te sturen. Normaal gesproken sorteer je de post (om efficiencyredenen zijn er tegenwoordig dagelijks 4 of 5 momenten van postbezorging) zodra zij op de mat ploft. Vrijwel gedachteloos gooi je de troep in de oudpapierbak. De smeekbede van de goededoelenorganisatie om meer geld, terwijl je maandelijks al best wat overmaakt. De unieke eenmalige nu-of-nooit-aanbieding van de energieleverancier. De waardecheques van dagblad Trouw waar je ooit een proefabonnement op had en nu niet meer. De acceptgiro van je oude universiteit en of ze op je mogen rekenen. De bankgiroloterij die mij – bah – een vrolijk cashfeest wenst. Ja, zelfs de nieuwsbrief van het streekmuseum waar je al heel lang donateur van bent. Ongemerkt heb je zo weer een bananendoos vol.
Maar omdat ik deze maanden maar af en toe kwam, merkte ik het wel. Ik moest mij telkens met grof geweld toegang tot het pand verschaffen. De stapel post was telkens haast te groot.
En dat is alleen nog maar het papier. Denk eens aan alle tekst die via je e-mail binnenkomt. Al die woorden. Al die moeite.
Hierboven omschreef ik al dit geadresseerde drukwerk als “troep”. Dat is natuurlijk niet zo. Verreweg het meeste wat mijn brievenbussen bereikt, is geschreven door goedwillende enthousiaste kundige tekstschrijvers van wie ik er een ben. Ik weet, het is ons vak en iemand moet het doen. Dat ik het niet lees, ligt niet aan de onkunde van de schrijver maar aan het onvermogen van de lezer. En soms, op mijn zwakkere momenten, bekruipt me dan dat ene alomvattende gevoel: het is te veel. Het is gewoon te veel.
Ja, dat is mijn voornemen. Minder schrijven. Dan maar een hoger uurtarief.
