Luister naar je onderbuikgevoel. Meestal is dat een goed advies. Maar soms moet ik dat gevoel absoluut even links laten liggen. Bijvoorbeeld als je onderbuik je in je vakantie vertelt dat je toch echt als de wiedeweerga aan het werk moet.
Op het moment dat ik dit schrijf, heb ik vakantie. Heerlijk: alle aandacht voor mijn zoontje, mijn vriend, leuke festivals, genieten van de natuur, fotografie, lezen. Ik geniet ervan. En toch: ik vind vrij nemen – en dan vooral, die tijd ook écht vrij houden – hartstikke moeilijk.
Alles moet af
Ik pak mijn agenda erbij en hup: ik blokkeer een week, of wacht – laat ik eens gek doen – misschien worden het er wel twee. Op dat moment gaat het nog goed. Ik kijk uit naar die vrije dagen, bedenk alvast wat ik dan ga doen (niet werken!). De vakantie nadert: de week ervoor is druk-druk-druk. Ik vertel opdrachtgevers alvast dat ik er even niet ben. Van mezelf moet ik alles wat openstaat voor de vakantie afmaken (een onmogelijke opgave, dat weet ik ook wel).
Nog een vrijdag knallen, en dan is het zover. De eerste dagen geniet ik van alle toffe dingen die ik doe. Van de ruimte om mijn tijd in te delen zónder aan werk te hoeven denken. Zonder dat iets moet. Tot mijn interne baas ineens streng op me in begint te praten, de toon licht dwingend. ‘Zeg, psst, dit is een mooi moment om nog even dat ene verhaal af te maken! Als je dat pas na de vakantie doet ben je véél te laat.’ Ik krijg een naar gevoel in mijn buik. Want ja, inderdaad, die klus moet toch zo snel mogelijk af. En och, éven een paar uurtjes werken tussendoor kan toch geen kwaad?
Mondje dicht, naar buiten toe
Ik hoor de interne baas aan, maar beslis anders. Ik spring op de fiets, camera in de tas en rijd naar een fijn natuurgebied in de buurt. De herfstkleuren en het mooie licht benut ik om met de verschillende functies op mijn nieuwe fototoestel te experimenteren. Als ik thuiskom, bekijk ik tevreden de foto’s op mijn computer. Daarna pak ik een roman en neem plaats op een stoel in de tuin. En toch: aan het eind van de dag resoneert nog een paar keer: ‘Joehoe, dat ene artikel ligt nog op je te wachten!’ Ik doe er deze vakantie niets mee.
En wat denk je? Geen één opdrachtgever belt of mailt met de vraag waarom ik nu eigenlijk zo nodig op vakantie moet gaan, terwijl hun in potentie tekstuele pareltjes op uitwerking wachten. Het blijft he-le-maal stil. Zelfs als ik één van die opdrachtgevers op straat tegenkom, gebeurt er niets spannends. Ze wenst me een fijne vakantie en dat is dat. Lekker dan, zeg ik in gedachten tegen mijn interne baas, de wereld draait gewoon door. Ook ik heb recht om echt even vrij te zijn. Mijn opdrachtgevers begrijpen dat dus duidelijk prima.
Misschien omdat ze ook iets weten wat ik tijdens mijn vakantie ervaar: vrijheid is goed voor de creativiteit. Rust zorgt voor nieuwe ideeën. Het helpt je even uit je hoofd te komen, uit het tunneltje waarin je door de dagelijkse drukte kunt belanden. Zo kwam ik bijvoorbeeld op het idee voor dit blog.
De vrijheid is weer terug
Vrijheid was ooit een van de redenen waarom ik koos voor het freelancen. Toen het drukker werd, verdween die vrijheid steeds meer naar de achtergrond. Dat doe ik nu anders. En dus luister ik soms even een weekje (of twee?) niet naar die interne baas.
Foto uit privécollectie.
