Het overkomt iedere tekstschrijver. Sterker nog: het gebeurt praktisch iedere zzp’er wel eens. Je krijgt een mooie opdracht aangeboden, maar die moet dan wel ‘gisteren af’.
Het doet mij altijd terugdenken aan de tijd toen ik als sportjournalist mijn brood verdiende, omstreeks de eeuwwisseling. Ik had al op de basisschool de ambitie om de sportjournalistiek in te gaan. Talent voor welke sport dan ook had ik niet, maar ik vond heel veel sporten wel boeiend en was dikke maatjes met de sportpagina’s in de krant, Teletekstpagina 601 en Langs de Lijn.
Droom: waargemaakt
Ik maakte mijn droom waar. Jarenlang schreef ik voor verschillende kranten sportverhalen. Interviews en voorbeschouwingen, maar ook wedstrijdverslagen. In mijn jeugd had ik nog het romantische idee dat je als sportverslaggever een beetje rond de velden kon kuieren, wat slap kon ouwehoeren met trainers en spelers, om vervolgens een stukje te tikken.
De realiteit bleek heel anders. Met name bij die wedstrijdverslagen was het vaak stoom-en-kokend-waterwerk. Oké, misschien niet zo erg als Sjoerd Mossou en Freek Jansen het een tijd geleden bij De Wereld Draait Door vertelden, maar het werk voor mijn laatste werkgever kwam aardig dicht in de buurt.
‘Quoteje halen’
Op zondag werd ik er steevast op uitgestuurd om een verslag te schrijven van een wedstrijd. Hartstikke leuk om te doen, maar het leverde ook regelmatig deadlinestress op. Zo’n wedstrijd duurde meestal tot 16.15, terwijl mijn verslag om 17.00 uur opgemaakt en wel op de krantenpagina moest staan.
Ik kon niet even rustig naar de redactie rijden om mijn verhaal uit te werken. En even wachten tot de spelers waren gedoucht om na te beschouwen over de wedstrijd was er ook niet bij. Het enige dat ik kon doen was vlak na het afblazen van de wedstrijd snel het veld op te rennen om een ‘quoteje te halen’ bij de eerst beschikbare speler of trainer.
Daarna: hard aan het werk. Het eerste obstakel was om de kriebels in mijn notitieboekje te ontcijferen. Wie had er nu gescoord? En in welke minuut? En wat had die trainer ook alweer precies gezegd na afloop van de wedstrijd?
Stoommachine met houtje-touwtjeverbinding
4G of wifi? Werken in de cloud? Kenden we toen niet. Ik tikte mijn verslag in de auto op een laptop die verdacht veel op een stoommachine leek. En daarna was het hopen dat de houtje-touwtjeverbinding die ik tussen mijn laptop en mijn telefoon had aangelegd het daadwerkelijk deed, zodat ik mijn verhaal kon doormailen naar de redactie.
Vooral dat laatste was elke keer weer spannend; het schrijven onder tijdsdruk vond ik over het algemeen vooral prettig. Pure focus, geen tijd voor afleiding, keihard op dat toetsenbord tekeer gaan: heerlijk!
Gisteren-afjes: van harte welkom
Tegenwoordig schrijf ik over veel meer dingen en hoogstzelden nog over sport. Maar ik profiteer in de dagelijkse praktijk nog steeds van de ervaring die ik toen opdeed.
Of beter, mijn klanten profiteren ervan. Die weten dat ze bij een klus hebben die gisteren af moest rustig bij me kunnen aankloppen. Sterker, ik zou het missen als ik geen ‘Gisteren-afjes’ meer kreeg. Deadlines brengen bij mij het beste naar boven. Ik ben wel benieuwd hoe dat bij mij collega’s zit: krijgen jullie stress of juist gezonde schrijfspanning bij een strikte deadline?
Op de foto (ooit geschoten door Robert Hoetink) zie je schrijver dezes begin deze eeuw rondstruinen als voetbalverslaggever.
