Tekstschrijvers zijn meestal geen borstkloppers. Maar als je jezelf niet op de borst klopt, wie doet het dan? Zijn we dan niet trots op ons werk?
Onlangs werd ik zelf geïnterviewd. Voor de radio. De verslaggever was zo vriendelijk om me de reportage toe te sturen, nog voordat hij werd uitgezonden. Hij opende zijn mail met ‘Dag Wout, Ik heb er een mooie reportage van kunnen maken.’
Ik – benieuwd – zocht de knop naar het mp3-bestand en wilde klikken. Tot ik de openingszin nog eens las. Iets haakte er …
Dit soort mailtjes schrijf ik regelmatig. Je interviewt iemand en stuurt hem of haar de tekst. Dan schrijf ik bijvoorbeeld: Beste Piet, nog hartelijk bedankt voor het leuke gesprek en je tijd gisteren. Je vindt in de bijlage het artikel dat ik ervan maakte. Ik hoop dat je je er in herkent.’
‘Bah,’ denk ik nu met terugwerkende kracht, ‘bah. Wat een afschuwelijk gebrek aan professionele trots.’ Op deze plek mag ik best eerlijk zijn: ik ben maar heel zelden niet tevreden over werk dat ik aan een opdrachtgever stuur. Integendeel. Vaak ben ik zelfs érg tevreden over dat werk. Misschien wel eens een tikje te tevreden. Maar straal ik dat uit in zo’n mailtje? Nee.
Is dat des tekstschrijver eigen? Ik geloof het wel. We zijn van huis uit geen borstkloppende beroepsgroep. We tímmeren niet aan de weg, we figuurzagen eraan, behoedzaam, met het allerdunste zaagje; je weet wel, dat zaagje dat aldoor breekt.
Tekstnet heeft op de site een rubriek waarin leden iets kunnen presenteren wat ze geschreven hebben of waar ze aan hebben meegewerkt. En echt, je vindt er werkelijk prachtige producten. Stuk voor stuk pronkjuwelen uit de schitterende collectie geweldige teksten en andere producten die tekstschrijvers maken. De rubriek heet: Trots op. Laten we het vooral niet te gek maken.
Natuurlijk scheer ik nu alle tekstschrijvers over één kam, natuurlijk zijn er legio tekstschrijvers die zich wel degelijk op de borst kloppen en aan de weg timmeren met groot materieel. Mij is dat niet gegeven. Maar zo’n mailtje met iets meer trots en iets meer zelfbewustzijn, dat moet toch lukken.
Uiteindelijk klikte ik natuurlijk toch. Hij had gelijk. Het was een mooie reportage.
