Triing, Triiiiing, Triiiing! De telefoon gaat. Een onbekend nummer. Het zweet breekt me uit. ‘Oh god, niet wéér een nieuwe opdracht’, denk ik, als ik naar mijn to do lijst kijk. Een prettige luxepositie is het zeker. Maar waar komen die opdrachtgevers eigenlijk vandaan? Aan acquisitie doe ik immers niet. Denk ik.
Leuren langs de deuren
Acquireren? Brrrr. In mijn hoofd doemt bij dat woord meteen een beeld op van mezelf met mijn ziel onder de arm, lukraak bellend naar potentiële opdrachtgevers om te bedelen om een klus. Heel soms denk ik bij acquisitie ook aan zo’n agressieve vertegenwoordiger van een energieleverancier, die deur aan deur leurt met zo’n energiecontract dat niemand wil hebben. Nooit gedaan, moet er niet aan denken ook. Toch heb ik leuke, loyale opdrachtgevers, stuk voor stuk bedrijven of ondernemers die heel goed bij mij passen. En die ook blijven, zélfs toen ik vorig jaar een aantal maanden uit de running was.
Kan het ook anders?
Misschien kan acquireren er ook anders uitzien, bedacht ik me. Want ja, die opdrachtgevers zijn er. Al peinzend kwam ik tot drie dingen die ik wél doe:
- Regelmatig komen er bedrijven of mensen op mijn pad die ik interessant vind, en waar ik meer van wil weten. Zonder er verder lang bij na te denken maak ik een kennismakingsafspraak. De intentie van zo’n gesprek is niet om hier een klus uit te halen: ik wil vooral de organisatie graag leren kennen. En soms leidt dat ook tot meer. Eén van de organisaties waarmee ik op deze manier afsprak, is al jaren een leuke en trouwe opdrachtgever. Nog geen maand na ons eerste gesprek hingen ze al aan de lijn. Zonder dat ik er voor mijn gevoel moeite voor had gedaan!
- Interviewen en op basis daarvan artikelen maken, dat is wat ik het meeste doe. Ik investeer in het goed laten verlopen van het gesprek. Als de geïnterviewde zich op zijn gemak voelt, dan komt het beste verhaal naar boven. Daar ben ik van overtuigd. En een mooie spin-off is dat geïnterviewden dan vaak zo tevreden zijn over taal en tekst, dat ze me vervolgens zélf inschakelen voor hun schrijfopdrachten. Daar heb ik toch niet om gevraagd? (Maar ik ben er vaak wel heel blij mee ;-))
- Tekstschrijvers zijn collega’s, geen concurrenten. Dat besefte ik eens te meer toen ik met zwangerschapsverlof een aantal goede collega’s om me heen verzamelde. Zij namen mijn werkzaamheden met verve waar, ook toen mijn verlof iets langer duurde dan gepland. Nog steeds heb ik een groot netwerk van tekstschrijvers om me heen. Krijg ik een opdracht waar ik geen tijd voor heb, dan kijk ik met de klant mee of ik een andere, goede collega kan vinden. En andersom gebeurt het ook: dan komt een nieuwe opdrachtgever zo bij mij terecht. Van je collega’s moet je het hebben.
Mijn smaak
In mijn beleving ben ik gewoon mezelf. Nieuwsgierig. Lekker praten met mensen die ik interessant vind. En dat er dan óók nog eens nieuwe opdrachten uit voortkomen is natuurlijk mooi meegenomen. Ook op het gebied van acquisitie zijn blijkbaar heel veel smaken. En ik kies precies de smaak die bij mij past.
Beeld: Pixabay (Pexels.com)
