Ik zat eind vorig jaar op een bankje in het Alhambra in Granada en dacht: het roer moet om. Voor het eerst in twintig jaar had ik twee maanden vrij genomen, samen met mijn man. In de herfst, voor mijn tekstbureau doorgaans een drukke periode, dat wel. Maar het leverde veel op. Onder meer rust, reflectie en Whatsapp-berichtjes van het thuisfront met de opmerking dat ik er op de foto’s zo ontspannen uitzag.
Dat laatste was goed nieuws natuurlijk, maar ook een beetje verontrustend. Blijkbaar zie ik er normaliter nogal gestrest uit. En ja, de pijn in mijn schouder was na een paar deadlineloze weken weg – een nieuwe sensatie. Tijd dus voor de vraag: waarom maak ik zo veel en zulke lange dagen achter de computer, terwijl dat financieel niet meer nodig is?
Egostrelend
Nou ja, de bekende redenen. Er komt een fijn, egostrelend stofje vrij in mijn hersenen als een opdrachtgever mij weet te vinden. Mijn grondhouding is er een van dienstbaarheid. Ik vind de meeste opdrachten leuk. Verder zeg ik niet graag ‘nee’ tegen opdrachtgevers, omdat ik nog steeds aardig gevonden wil worden. En vooruit, de angst om opdrachtgevers te verliezen is ook gebleven, nota bene na ruim twee decennia als zelfstandige. Over ‘nee’ zeggen, is op deze plek eerder geschreven, bijvoorbeeld door Johan Koning, Corianne Roza en Marlies Wopereis. Het is een thema onder tekstschrijvers.
‘Te veel werk, dat is toch goed nieuws?’, merken mensen in mijn omgeving regelmatig op. Inderdaad, voor een zzp’er is het een luxeprobleem. Maar daarmee ook een valkuil: niet zeuren, wees blij dat je aan het werk kunt, hup! Zo kom ik dus uit bij stress, schouderpijn en gehunker naar uren die ik anders had kunnen besteden. Bijvoorbeeld aan mijn hobby’s, of aan dat vrijwilligerswerk dat ik al jaren op mijn lijstje heb staan.
Maar nu écht
Hoe vaak ik niet geroepen heb dat ik niet vijf, maar drie of (hooguit!) vier dagen per week ga werken. ‘Ja, maar nu écht’. Dat plan strandt helaas vaak al in de derde week. Tekstwerk voor meerdere opdrachtgevers laat zich simpelweg niet zo makkelijk plannen. Of ik vind het moeilijk om niet ‘aan’ te staan op een doordeweekse dag. Dat vinden meer collega’s, kijk maar eens op het Tekstnetforum.
In de tuin van het Alhambra kwam ik uit op een andere oplossing. Op het eerste gezicht misschien niet zo drastisch, maar voor mij voelt het alsof ik het roer heb omgegooid. Ik werk nog steeds vijf dagen per week, maar doe dat vijf of (maximaal) zes weken achter elkaar. Daarna neem ik een volle week vrij. Die vrije weken heb ik voor het hele jaar geblokkeerd in mijn agenda. Als ik een opdracht aanneem, dan meld ik mondeling én in mijn offerte welke weken ik niet beschikbaar ben. Geen haan die ernaar kraait. Iedereen neemt aan dat ik in zo’n week een (al geboekte) vakantie heb gepland. Dat laat ik maar zo. Dat ik gewoon thuis ben, enkele meters verwijderd van mijn werkplek, hoeft niemand te weten. Toch?
Foto: orbtal media
Wat een goed idee!