Op een simpele vraag over mijn jaaromzet 2020 (is het bedrag niet te hoog?) reageert mijn accountant met een document uit mijn bedrijfsadministratie. Ik zie de woorden ‘grootboekrekening’, ‘beginbalans’, ‘debet’ en ‘credit’ en kolommetjes met daarin cijfers die ik niet herken. Paniek. WAAROM SNAP IK DIT NIET? En ook: klopt het wel wat ze daar op dat kantoor bedenken? Is alles wel goed doorgerekend?
Black box
Elk jaar weer is de aangifte inkomstenbelasting voor mij een soort black box. Geef me letters en ik kan toveren, geef me cijfers en alle magie is weg. Gelukkig heb ik een echtgenoot die goed is met letters én met cijfers. Hij opent de black box voor me. Geduldig pakt hij de onderdelen uit en spreidt ze over een A4’tje. Mijn gejammer negerend (VORIG JAAR JULI BEGREEP IK ER OOK AL GEEN JOTA VAN) rekent en schetst hij, net zo lang totdat ik begrijp wat er staat.
Klein klantje
Ik kan natuurlijk mijn accountant vragen om een toelichting. Ik heb een heel aardige, die goed kan uitleggen; daar heb ik hem op uitgezocht. Maar ik durf het hem niet te vragen. Ik weet hoe druk die man is, ik wil als klein klantje niet te veel beslag leggen op zijn tijd en ik schaam mij een beetje voor mijn gebrekkige financiële kennis. ‘Ga er dan vanuit dat het goed is’, zegt mijn echtgenoot, ‘daar huur je toch een professional voor in?’. Zo vindt mijn man het ook grote onzin dat ik altijd de problemen wil begrijpen die zich voordoen in mijn computer – ook al zo’n black box. Software snap ik meestal wel. Maar alles wat met hardware en netwerken te maken heeft, laat ik over aan, jawel, de echtgenoot.
Goed geregeld
Ik kan denken: goed geregeld, zo’n handige man in huis, ik heb andere kwaliteiten (en dan niet eraan toevoegen: haha, welke ook alweer?). Maar zo denk ik niet. De controlfreak in mij wil overzicht en grip. De geëmancipeerde vrouw van de wereld – die ik ook graag tot mijn innerlijk reken – wil het zelluf doen. Al twintig jaar.
Misschien wordt het tijd om een aantal zaken te erkennen. Bijvoorbeeld dat ik sommige dingen niet goed kan, zoals aangiftes inkomstenbelasting lezen en hardwaredingetjes fixen. Dat onwetendheid niet gelijkstaat aan domheid. En dat mijn controledrang en zucht om alles zelf te doen, alleen maar méér stress opleveren en juist het gevoel geven dat ik niet alles in de vingers heb. Loslaten lijkt een verstandig devies. Dan maar ‘zelfstandig’ zonder personeel, maar mét een flexibele schil. En hé, ik kom een heel eind. Want die jaaromzet, die was terecht hoger dan ik dacht.
Foto: Fer Gregory via Shutterstock
Mijn accountant legt het me jaarlijks van begin tot eind uit, zonder dat ik erom vraag. Heel fijn. En wat mij betreft hoort dit ook bij de basisdienstverlening van een accountant. Jouw administratie zou voor jou geen black box moeten zijn. Gewoon om vragen, dus.
Hoi Iris,
Dat is ook zo, natuurlijk. Mijn accountant biedt altijd keurig aan om uitleg te geven. Dat ik daar geen gebruik van maak, ligt aan mij, niet aan hem 😉
Heel herkenbaar, Willy!
En ik moest ook glimlachen om je titel. Mijn jongste zus heeft drie zussen boven zich. Een van de eerste dingen die ze kon zeggen was: ‘Sef doen’ !
Mijn boekhouder liet vorig jaar mijn schroom verdampen door te zeggen dat ze het juist goed vond dat ik vragen stelde. Dat hielp.
Succes met toveren op jouw terrein!
Nelleke
Dank Nelleke!
Je kunt niet alles weten, kunnen en hebben, Willy. En bovendien: om dingen uit te besteden is ook een zelfstandig besluit!
Helemaal waar Johan!