“Johan, we hebben wat nieuws. En daar hebben we heel veel geld in geïnvesteerd: een systeem dat ons allemaal het werken veel gemakkelijker maakt. Voortaan krijg jij dus ook jouw opdrachten via RedactReact*. Wil je je even registreren? Ook grote Amerikaanse uitgeverijen werken ermee.”
Het verzoek kwam van een uitgeverij van vakbladen waar ik jaren voor werkte. Die samenwerking verliep tot dat moment zo: de eindredactie stuurde mij een mailtje met gegevens van de persoon die ik diende te interviewen. Vervolgens ging ik mijn ding doen: afspraak plannen, interviewen, schrijven. Af en toe schoot ik er wat foto’s bij, ik was er immers toch (en zo hoefde de uitgever geen aparte fotograaf in te schakelen).
Na goedkeuring stuurde ik het verhaal als een Word-document naar de eindredactie en vervolgens ging ik verder met een andere opdracht. De eindredactie deed zijn werk, de opmaker ook en uiteindelijk belandde het blad via de drukker en de postbode bij de abonnee op de deurmat.
Ja, ik weet dat mijn vak verandert. En ja, ik probeer me zeker aan te passen aan die veranderende wereld. Bijvoorbeeld door via Tekstnet cursussen en workshops te volgen. En ook het onderdeel van ons werk als tekstschrijver dat we vakbladredacteur noemen, verandert steeds weer.
Maar dit was compleet andere koek, zo bleek.
Samen met een cordon ongetwijfeld uitstekend opgeleide programmeurs, had de uitgever een systeem uitgedokterd dat z’n weerga niet kent. Na al dat harde werk was het moment eindelijk daar: via RedactReact kon iedereen nu alles online regelen. Teksten aanleveren, met daarbij alle denkbare opmaakkenmerken – koppen, tussenkoppen, platte tekst, vetgedrukt, schuingedrukt. En zelfs onderstreept.
Foto’s en andere plaatjes kon je er ook inzetten, voorzien van onderschriften en al. En ik kon mijn adresgegevens én die van contactpersonen inzien, mijn gemaakte uren erin opslaan en ook m’n facturen rechtstreeks aanmaken en versturen.
Een standaard cms-systeem met louter praktische toevoegingen, zul je nu denken.
Had ik het al over andere koek gehad? Want dat prachtige, met veel geld in elkaar gesleutelde RedactReact, bleek namelijk een systeem met een wirwar van functies – terug te ‘vinden’ op compleet onlogische plekken. Duidelijk ontwikkeld dóór iedereen, maar zonder ruggenspraak te houden met de belangrijkste groep mensen waarvóór het bedoeld was: leveranciers van content, in beeld, geluid of tekst.
Nu bleek dat RedactReact uiteindelijk wel het toppunt van onoverzichtelijkheid. Toch beschik ik – als freelancer die voor verschillende uitgeverijen werkt -, inmiddels over een lijst van jewelste met allemaal snelkoppelingen naar uiteenlopende redactiesystemen.
Ze zijn allemaal goedbedoeld. Echt.
Daar ligt het niet aan. Alleen hebben ze ook allemaal hun beperkingen en specifieke ‘dingetjes’. Zo moet je bij het ene systeem redactie-instructies tussen < > zetten en bij de volgende variant juist tussen [ ]. Om maar eens wat te noemen. Voor de mensen die dagelijks maar met één systeem hoeven te werken is het ongetwijfeld een grote vooruitgang, maar voor extern ingehuurden zoals ik geldt dat niet. Wij moeten telkens weer een nieuw systeem aanleren.
Het is om tureluurs van te worden. En daarbij rollen mijn ogen ook nog eens regelmatig uit mijn hoofd als ik inlog. Want reken maar dat ze de systemen ‘doorontwikkelen’.
Alleen vergeten ze vaak om dat ook even door te geven aan de externe gebruikers …
Mijn conclusie: laat me gewoon werken volgens mijn eigen vertrouwde systeem.
Dan kan ik me volledig concentreren op het schrijven van goede teksten en hoef ik niet eerst een studie te maken van weer een revolutionair redactieysteem. Het beste alternatief voor het simpelweg mailen (of naar de cloud uploaden) van een Word-document heb ik in ieder geval nog niet gevonden. Jullie wel?
* De echte naam van het redactiesysteem is bij de redactie bekend, maar ik wil het graag anoniem laten.
(Beeld gemaakt met DALL-E)
Geef een reactie