Al meer dan twintig jaar zit ik de hele dag maar een beetje leuke dingen te doen. Voor mensen die me daarvoor betalen en me soms nog een compliment geven ook. Dat kan niet goed blijven gaan.
In mijn ergste nachtmerrie voltrekt het scenario zich binnen een dag. De ene na de andere opdrachtgever meldt zich met de spijtige mededeling dat mijn diensten niet langer op prijs worden gesteld. Dat ze mij ten onrechte veel te hoge facturen hebben betaald en of ik met terugwerkende kracht binnen dertig dagen alle geïnde bedragen wil terugstorten.
In een iets vriendelijker scenario gaat het steeds net goed. Mijn klanten vinden mijn werk eigenlijk niet veel soeps, maar ach, die Martijn is zo’n vriendelijke jongen. Hij werkt bovendien hard, bedoelt het goed en wie doet hij er nou kwaad mee?
Impostersyndroom
Als ik mezelf op de sofa leg, stel ik vast dat ik lijd aan een lichte vorm van het impostersyndroom, het gevoel dat ik niet competent genoeg ben voor de dingen die ik doe.
Waar komt het vandaan? Het zal vooral wel iets met karakter en genen te maken hebben, maar in mijn geval speelt er meer.
- Ik schrijf over dingen die best ingewikkeld zijn en waarbij ik op zijn minst goed ingelezen moet zijn. Wie ben ik om over moeilijke onderwerpen te schrijven, vaak zonder praktijkervaring?
- Ik vind mijn werk leuk. Het kan toch niet zo zijn dat je je geld verdient zonder dat je met lood in je schoenen naar kantoor gaat?
Geen liefdadigheid
Ja, ik weet best dat een tekstschrijver nuttig werk doet omdat vakidioten dingen niet zo lekker kunnen uitleggen. Ook ben ik me ervan bewust dat mensen die hun werk leuk vinden juist geneigd zijn dat werk goed te doen. En nee, mijn opdrachtgevers zijn geen liefdadigheidsinstellingen met mij als goed doel, ik weet het. Toch snap ik zelf niet waarom ik na meer dan twintig jaar nog steeds af en toe te vrezen dat ik door de mand val.
Vanaf nu werkloos?
Het goede nieuws is dat mijn werk er – volgens mij – niet onder lijdt. Sterker nog, deze gematigde vorm van het impostersyndroom helpt me om kritisch naar mijn werk te kijken en het hopelijk nog beter te doen. Of ik heb nu slapende honden wakker gemaakt en ik zit de komende twintig jaar zonder werk?
Foto van Nik Shuliahin, gevonden op Unsplash.
Geweldige blog Martijn! Met een lach gelezen.
Zouden artsen, timmerlui en supermarktmanagers dat ook hebben? Vast wel, maar die kunnen er dan weer niet zo leuk over schrijven.
Wat een mooi verhaal Martijn. Super herkenbaar.
Mooie blog. Ook ik heb soms last van dit syndroom. Maar vaak ook niet.
Een droom over een syndroom levert je in ieder geval een droom van een blog op.
(en het verhaal is ook best wel herkenbaar, hoor)
Och, Martijn. Dit is vast ook een droom van je: dat je lijdt aan impostersyndroom?