Poen, plezier en prestige. Aan de hand van die drie p’s kun je goed afwegen of een opdracht bij jou past. Zeg je ja op minstens twee van de drie, dan is de klus oké. Of toch niet?
Poen staat voor de factuur die je stuurt na afronding van de opdracht. Plezier staat voor de leuke onderwerpen om over te schrijven of de samenwerking met fijne mensen. Prestige gaat om de status die de klus je kan opleveren. Je kunt er iets over posten op LinkedIn (of in de rubriek Trots op van Tekstnet).
Het liefst heeft elke schrijfklus een beetje van alle drie. Maar met twee p’s kun je ook tevreden zijn. Een goed betaalde klus over een mooi onderwerp is prima. Is het tarief niet naar wens, maar geeft het je lol en status, dan is het ook het overwegen waard. Vind je het onderwerp niet zo boeiend, maar is het voor een interessante opdrachtgever? Dan kun je het toch doen. Mits het goed zit met de poen.
Handig toch, zo’n rekenhulp?
Hierover had ik het met mijn intervisiegroep en er knaagde iets. Want poen, plezier en prestige dekken de lading niet altijd. Wat we óók zoeken in ons werk is voldoening als je het lef hebt om iets nieuws te doen. Spanning door niet op de automatische piloot te schrijven. De kick als je via opdrachten werkt aan je persoonlijke ontwikkeling.
We misten dus een vierde P. En piekerden ons suf over een lekker allitererende term. Pakkend, prikkelend, professioneel, progressie, positief. Tsja, het was het allemaal net niet. En toen opeens floepte het eruit. Een lekker woord dat onderstreept wat we bedoelen:
Peper!
Dus voortaan gaat de rekensom zo: naast (minstens) twee van de drie vertrouwde p’s moet er altijd een vleugje peper bij. Altijd!
Liever nog peperoncini, verder heb je natuurlijk helemaal gelijk.
Peper … leuke omschrijving voor dat spannende groeigevoel.
Leuk Christine!