Je hebt een juweel van een tekst geschreven. De klant is dolblij en de factuur is betaald. Prachtig! Maar wat als je geen flauw idee hebt wat je klant er uiteindelijk mee heeft gedaan? Een kleine frustratie.
Bij good old drukwerk is het duidelijk. Op een gegeven moment ploft een prachtig magazine of een glimmende brochure op je mat met jouw verhaal erin. Vaak gebeurt dat tegen de tijd dat je alweer met de derde vervolgopdracht bezig bent, maar dat maakt het extra leuk. Concreet bewijs van je harde werk. Eeuwige liefde voor print!
Ben ik in beeld?
Net even anders gaat dat bij online teksten. In de eerste plaats krijg je niet altijd een seintje als de tekst op de site staat. Je moet er meestal zelf naar op zoek. En soms loopt bij mij die zoektocht vast. Ik kom de tekst gewoonweg niet tegen. Niet de dag nadat ik hem inleverde, niet een week later, niet na drie maanden. Niet op de homepage, niet in de nieuwsrubriek, niet tussen de blogs, nergens.
Vrijblijvend
Hoe kan dat? Organisaties hechten – hoera voor ons – aan content. Anders dan bij een tijdschrift of brochure kan een klant die stukken tekst in de onlinewereld op ieder willekeurig moment ergens neerzetten. Of níet neerzetten. Mijn klanten kunnen dan nog zo’n mooie contentkalender of een ultrastrakke planning hebben, soms blijkt dat ze die overname of het fotoverslag van het bedrijfsuitje toch net iets interessanter vinden dan mijn met bloed, zweet en tranen gecomponeerde stukje.
Ik hoef me hier natuurlijk niet druk om te maken. De meeste van mijn teksten komen heus op een mooie plek terecht. Ik heb mijn werk gedaan en de hypotheek moet betaald, dus op naar de volgende deadline. En toch is het jammer. Het is nu eenmaal leuk om naar je werk te verwijzen op je webpagina, op LinkedIn of bij mogelijke nieuwe klanten. Maar nog belangrijker: ik doe het niet alleen voor de poen, ik wil dat mensen mijn werk lezen!
Frustratie aanpakken
Hoe ga je daarmee om? Gewoon even navragen waar je tekst is gebleven, is natuurlijk het beste idee. Spannend is het wel. Stel je voor dat bij je klant het hoge woord eruit komt. “Goh ja, nu je het zegt, eigenlijk doen we helemaal niks met je werk. Het was leuk je gekend te hebben, doei.” Gebeurt natuurlijk nooit. Een reminder aan mijn opdrachtgever zorgt er vaak voor dat de tekst alsnog verschijnt en mijn frustratie verdwijnt.
Beeld: Luemen Rutkowski (Unsplash)
Ook voor mij herkenbaar. Net als bij Johan Koning zijn de teksten van de nieuwe websites van klanten van me nog niet, of niet meer, online. Bij de ene klant omdat hij inmiddels zijn website nogmaals heeft aangepast (gevalletje voortschrijdend inzicht, zie reactie Wilma van Rooijen) en bij de andere klant omdat er problemen zijn bij / met de provider. Jammer inderdaad, maar goed, de facturen zijn keurig betaald en de klanten waren blij.
Ja, heb ik ook wel eens gehad. Pas bij een case study. Misschien bedacht de klant van de klant zich uiteindelijk? Ik ga het toch nog eens navragen. Ook ging ik een paar jaar geleden voor een ontwikkelingsorganisatie naar 4 scholen op de West Bank waar ik heftige verhalen optekende van de scholieren daar en foto’s van hen maakte. De organisatie was er blij mee en ben netjes betaald, maar er is nooit wat meegedaan en ben er nooit achtergekomen waarom niet. Vooral voor die mensen die ik geïnterviewd had en lokale organisaties die er werk in hadden gestopt vond ik het stom.
Vooral dat laatste is wel echt zonde zeg!
Ik merk dat dit vooral voorkomt als er te snel content gerealiseerd wordt. Voortschrijdend inzicht leert dan dat ze (organisatie, opdrachtgever) het toch anders aan gaan pakken. Ligt dus niet aan de schrijver, maar vaak aan de voorbereiding.
Dank voor je commentaar Wilma! Dat voortschrijdend inzicht bij een organisatie speelt mij nu ook parten. Ik ben (via een creatief bureau) benaderd voor het schrijven en redigeren van teksten voor de nieuwe website van die organisatie. Omdat er heel veel niet duidelijk was en een briefing ontbrak, heb ik eerst een lijst met vragen opgesteld. Ik wacht nu al een week op antwoord. En dat terwijl de organisatie hun nieuwe website volgende week live wil hebben.
Herkenbaar, ook al is het me gelukkig nog niet vaak overkomen dat mijn tekst ‘verdwenen’ was!
Mij gebeurt het ook niet aan de lopende band, maar opvallend genoeg om eens onder de aandacht te brengen.
nog even een foutje uit de tekst halen misschien:
Anders dan bij een tijdschrift of brochure een een klant …
ik hoop wel dat het met dat bloed, dat zweet en die tranen meevalt. Het doet me denken aan die larmoyante reclame over die “zuurverdiende spaarcenten” van Schimmelpennink voor Brand New Day!
En, of “mensen” je tekst lezen, dat weet je nooit op basis van de verschijning. Je weet alleen dat ze die kúnnen lezen, of niet. Ik heb er wel eens voor gepleit dat we in onze leveringsvoorwaarden zouden opnemen dat opdrachtgever en opdrachtnemer na verloop van tijd evalueren hoe de tekst is ontvangen, gebruikt, zijn werk heeft gedaan onder de doelgroep. Daar hebben we nooit gevolg aan gegeven. Maar alleen dan zouden we weten hoe zinvol ons werk is. Het gebeurt wel eens.
Aangepast, dank je voor je opmerkzaamheid! Meten is weten en dat gebeurt ook wel steeds vaker, in ieder geval op redacties. Heb er zelf nog nauwelijks mee te maken gehad, maar het zou zeker interessant zijn om te zien of mijn bloed, zweet en tranen goed besteed zijn. Een idee voor een nieuwe blogpost! 🙂
Heel herkenbaar. Zelfs tot complete nieuwe content van websites aan toe. Keurig betaald, met dikke complimenten, en dan uiteindelijk al ruim twee jaar nog steeds de oude, matige, website zien verschijnen als je ‘m opzoekt. En ja, ik ken het principe van refreshen en de cache legen 🙂
Trouwens: wel ironisch dat juist bij jouw stukje de automatische ‘blogverschijnfunctie’ niet meer lijkt te werken, Martijn.
Haha, ja, het moest zo zijn, denk ik. 😉
Ja dit komt voor. Vooral als ik mensen heb gevraagd om snel te reageren op een interview, is het heel vervelend als het vervolgens heel lang duurt voordat iets wordt geplaatst. En sommige teksten zijn inderdaad in cyberspace verdwenen.
Helaas krijg ik ook niet al dat fijne drukwerk onder ogen. Niet alle opdrachtgevers denken eraan een bewijsexemplaar op te sturen. En als ik er alsnog om vraag is de voorraad soms op of kwijt.
Vroeger vroeg ik trouwens 3 bewijsexemplaren van magazines en nieuwsbrieven. Bij het ontspullen zijn veel daarvan in de papierbak geëindigd.
Herkenbaar. Opdrachtgevers die als een malle content inslaan, alles netjes betalen en er vervolgens niets meer mee doen. Of veel minder gebruiken dan ik heb geschreven. Alsof je vijf kasten bij IKEA koopt, er twee gebruikt en de rest ingepakt in je schuur laat staan.
Ik zag overigens onlangs bij één voormalig klant na drie lange jaren ineens mijn teksten verschijnen. Wanhoop dus niet te snel, het kan even duren.
Goed dat het herkenbaar is. Of nou ja, niet per se goed, maar ik voel me gesterkt.