Vol gas met de handrem erop

Of ik de copywriting wilde doen voor een glossy tafelboek. Voor een grote klant, met uitzicht op allerlei vervolgopdrachten. Klant is solide, team leuk, perspectief geloofwaardig. En ja, wat jij nu denkt, dacht ik ongeveer ook: ‘gaan met die banaan.’ Inlezen. Opstellen vragenlijst. Begroting. Wat eerste ideeën. Tiptop het veld op voor de wedstrijd.

Opeens werd het minder
Maar bij het gesprek dat de aftrap had moeten zijn, kwam de eerste hobbel op tafel. ‘De copywriting? Nee, die gaan we toch maar zelf doen’. Hmmm. Mijn verwachte vergezicht van 164 pagina’s tekst degradeerde tot een enkele titel, de tekst voor de achterzijde en het voorwoord. 500 woorden in totaal. Terloops verscheen er een mogelijk nog grotere aap uit de mouw: het budget. Ze dachten aan ‘iets van 3 à 4 uur’. Venijn zit in het apenstaartje.

Veel beloven, weinig waarmaken
Het had anders geweest als al vanaf de eerste kennismaking duidelijk was wat de klant precies wilde. En voor welk budget. Mouwen zijn er om soms aan te passen. Maar nu leek het alsof de klant knibbelde aan wat al van mij was. In plaats van de beloofde creatieve vrijheid ontstond een keurslijf van (veel) te weinig tijd en een fooi voor de moeite. En dat terwijl men toch wel een paar essentiële diensten wilde afnemen. Alsof je gas moet geven, maar de opdrachtgever de handrem nog even lekker strak aantrekt. En dan heb ik het nog niet over de waarde die men (niet) hecht aan professionaliteit, gezien de keuze voor doe-het-zelf-copy.

Wat vertrouwen doet met creativiteit
Maar wat me vooral opviel, was wat dit gedoe doet met je vertrouwen. De opdracht kreeg een douw, maar eigenlijk voelde het als een knauw in onze relatie. Een situatie waarin een klant mij in het allerlaatste stadium met een eenzijdig genomen besluit confronteert, is dat wel een gezonde basis voor vertrouwen? Voor mij niet dus. En vertrouwen en creativiteit gaan voor mij samen op. Ontbreekt vertrouwen of wordt het geschaad, dan valt de bodem eruit. Einde verhaal.

Wel of niet doorgaan?
Ik kan in zo’n geval ‘nee’ zeggen tegen de opdracht. Maar ik wil de klant toch helpen. Eeuwige valkuil. Hoe voer ik mijn motivatie op? Krijg ik mijn inspiratie terug? Daarvoor heb ik ruimte, tijd en vertrouwen nodig. Vertrouwen dat het goedkomt. En het besef dat je voor je geniale ideeën niet ‘s morgens al in de stress schiet omdat de deadline om 14.00 verstrijkt. Tijd en daarmee budget zijn noodzakelijke ingrediënten om creatief te zijn. En dat is niet om het makkelijke verdienen: mijn werk verbetert als ik de vrijheid krijg. De klant krijgt dan meer waar voor z’n geld.

Met die boodschap maak ik morgen een afspraak met de klant. Wil de klant het project voortzetten zonder in te gaan op mijn condities, dan kom ik piepend tot stilstand. Dan maar geen glossy tafelboek. Is die handrem toch nog ergens goed voor.