‘Ja leuk idee, ik leg het even voor aan mijn collega.’ Zo’n enthousiaste reactie is natuurlijk welkom als ik een voorstel doe voor een artikel. Maar dan begint het wachten, nog maar eens mailen of bellen, en nog eens en nog eens. Juist in coronatijd werd dit erger en erger. Mijn korte lijntjes zijn verslapt.
Het is echt geen onwil van mijn opdrachtgevers. Het lijkt een gevolg van al die maanden dat ze gedwongen vanuit huis werken. Voor mij de gewoonste zaak van de wereld, voor kantoormensen iets wat ze doen tegen wil en dank. Intussen zijn we allemaal een kei in online overleg. Maar wat ontbreekt zijn de spontane ontmoetingen, de toevallige bijkomstigheden en de mogelijkheden om iemand even aan zijn jasje te trekken.
Snel geregeld
‘Ik loop zo wel even bij hem langs, hij zit hier verderop.’ Op die manier was het vaak snel geregeld als ik zat te wachten op inhoudelijke informatie over een project, een reactie op een concepttekst of de contactgegevens van een interviewkandidaat. Nu zit diegene niet een paar deuren verder, maar kilometers verderop op een zolderkamer of aan de keukentafel. Bereikbaar per mail, per app, maar niet live.
Goed getraind
Inmiddels zijn de meeste thuiswerkers ook goed getraind om hun werktijden binnen de perken te houden. Terecht. De draad kan niet altijd strakgespannen blijven. Maar daardoor schuift het voornemen om op mijn verzoek te reageren al snel door. Waardoor aan deze kant van de lijn de spanning juist stijgt.
Verslapt en verwaarloosd
Korte lijntjes binnen bedrijven en organisatie waar ik graag voor werk, hangen er slap bij. Ze zijn verwaarloosd, net als mijn buikspieren. Andere lijntjes stonden juist zo strak gespannen dat ze zijn geknapt. Een collega moet rustiger aandoen of een stagiair verdwaalt in de thuiswerkorganisatie en weg is mijn directe verbinding. Mijn verzoek om aandacht blijft doelloos bungelen. Wat voorheen makkelijk verliep, komt nu stug, stijf en stram voor elkaar.
Strak en sterk
Het advies voor altijd maar thuiswerken is versoepeld. Daar ben ik blij om, want op kantoor kunnen mensen elkaar écht treffen en lenig omgaan met briefings, afspraken en feedback. Dat helpt mij om een sterk verhaal te schrijven, aangeleverd volgens een strakke planning. Mijn schrijfspieren zijn er klaar voor. Nu mijn buikspieren nog.
Foto door Jamie Ginsberg gevonden op Unsplash
Goed getroffen Christine. Ik kon er de vinger nog niet zo op leggen, maar inderdaad, organisaties zijn meer los zand geworden. Mijn oplossing is proberen om met mijn contacten een kopje koffie te gaan drinken. Het kan weer en veel mensen snakken ernaar. Dan sta ik opnieuw op het netvlies en daardoor trekken klanten de touwtjes wat strakker aan. En voor mij is het ook motiverend om klanten weer eens live te spreken.
Goede suggestie Corianne. Ik heb volgende week een échte afspraak ingepland met een nieuwe contactpersoon die ik nog nooit live heb ontmoet. Maar het probleem zit meer bij de contacten van communicatiemedewerkers met hun achterban. Hopelijk gaat dat gaandeweg weer beter.