Netwerken op mijn manier

Netwerken? Nee hoor, daar doe ik niet aan. Nu niet en nooit niet. Aan werk dacht ik dan ook niet bij dat gesprek. En toch kwam er iets onverwacht leuks uit. Misschien wel juist omdat ik nergens op rekende?

We zitten aan mijn keukentafel. Echt heus, geen enkel acquisitiedoel. We hebben al zoveel losse contacten gehad op LinkedIn, dat we wel eens live met elkaar willen kletsen. Gewoon gezellig…

Het gesprek gaat zoals dat bij mij vaker gaat: hij vertelt en ik kan niet stoppen met luisteren. Over zijn werk als boekhouder, over de mensen voor wie hij werkt en hoe hij voor ze klaar staat. Dag en nacht.

Sprekende verhalen

Hier houd ik van. Het voelt alsof ik zelf vast sta, voor een gesloten slagboom midden in een woonwijk. Zijn klant neemt de telefoon niet op. Een kwartier later nog niet. Nog weer tien minuten later ook niet. De boom blijft dicht. Wat nu?, denk ik, nog voordat hij het zegt. Logisch dus dat ‘we’ omrijden om te proberen via de andere kant de wijk in te komen. Want ‘we’ moeten toch die zak met bonnetjes ophalen. Dat heeft hij beloofd.

Even later gaat het over een klant die volop in de schulden zit. Zijn administratie is een puinhoop. ‘Geen probleem’, legt mijn gesprekspartner uit. Hij gooit er wat belastingtechnische termen overheen die ik niet snap. Maar ik begrijp eruit dat er hoop is. Hoop voor zijn klant omdat die schulden weg te werken zijn dankzij de fiscale kennis van mijn gesprekspartner.

Niet als tekstschrijver

Nog net kan ik me weerhouden om pen en papier te pakken en aantekeningen te maken. ‘Dit is geen werkgesprek’, zegt een stemmetje in mijn hoofd.

Een ander stemmetje gaat ertegenin: ‘Dit zijn wel verhalen die een bredere verspreiding verdienen. Dit zijn verhalen waar potentiële klanten op aanhaken. Dit zijn verhalen die opgeschreven moeten worden. In LinkedIn-posts, bijvoorbeeld.’

‘Schrijf je verhalen op’, zeg ik. 

Praten dat lukt hem wel

Maar nee, hij houdt niet zo van schrijven. Praten kan hij wel. Maar hoe krijg je dat dan goed in een bericht?

Ik veer overeind: als schrijfcoach kan ik hem daarbij helpen. Maar hij kijkt bedenkelijk. Liever heeft hij dat iemand anders het voor hem schrijft. Ik bijvoorbeeld.

Dan kijk ík bedenkelijk. Ik had me vast voorgenomen geen nieuwe tekstschrijfklussen meer op te pakken. Ik wil focussen op mijn coachwerk. Dat heb ik hem al gezegd. Bovendien, ik heb geen aantekeningen gemaakt en die heb ik wel nodig als ik wil schrijven.

Heel misschien ga ik voor je schrijven

Compromis: we komen nog een keer bij elkaar en dan maak ik wél aantekeningen. Daarna vertel ik hem hoe hij daar posts voor LinkedIn van kan maken. En, heeeel misschien, ga ik dan voor hem schrijven. Maar ik beloof niets.

Een week later. De tweede afspraak is achter de rug. Ik zit alleen voor mijn computer. Twintig pagina’s aantekeningen naast me. De ene na de andere LinkedIn-post verschijnt op mijn scherm. Dit is leuk. Dit is echt leuk. Korte stukjes waarin ik precies weergeef waar mijn klant voor staat. En wat gaat het makkelijk!

Onverwachte expertise

Dit wil ik nog wel vaker doen. Helemaal als ik een paar dagen later hoor dat de eerste geplaatste post al tot twee klanten heeft geleid.

Oftewel: hoe je tegen wil en dank een nieuwe expertise in de schoot geworpen krijgt en daar nog blij mee kan zijn ook. Netwerken op mijn manier. Kom je ook aan mijn keukentafel?

Foto:  Peter Lam CH op Unsplash