“Kan hij ook doodgaan?” Ik ben op pad. Om te doen wat ik het leukste element van mijn vak vind: een kijkje in de keuken bij bedrijven of organisaties. Behalve mijn telefoon als opname-apparaat, neem ik ook mijn nieuwsgierigheid mee. Terwijl ik de vraag stel, sta ik naast een tamelijk hightech dummymens in een nogal penibele situatie, namelijk in een ziekenhuisbed.
Beter gezegd: de pop ligt in het bed van een simulatie-ziekenhuis. Plaats van handeling is de Universiteit Twente (UT) in Enschede. Ik ben ernaartoe gestuurd om een verhaal te maken over het recent geopende TechMed Centre. Daar kunnen studenten, specialisten en anderen onderwijs krijgen en geven en in alle rust onderzoek doen in vrijwel alle facetten van de gezondheidszorg.
Technische snufjes
Toevallig blijkt deze rondleiding door dit futuristische zorgleercomplex voor mij het laatste interview op locatie te zijn voordat juist door een bedreiging van de volksgezondheid de onderwijsfaciliteiten op slot gaan. Ik heb eerder al één van de modernste CT-scanners gezien en een indruk gekregen van het seniorenappartement van de toekomst, voorzien van alle technische snufjes die je maar kunt bedenken.
En nu sta ik dus in deze operatiekamer. Ik krijg verhalen te horen over hoe studenten hier kunnen oefenen hoe het eraan toegaat op een echte OK. De dummypop kan alle denkbare soorten kwalen en situaties simuleren, in verschillende gradaties. Het is natuurlijk prachtig dat studenten zo de praktijk ‘droog’ kunnen oefenen.
Leren samenwerken
Zo ervaren ze niet alleen hoe patiënten kunnen reageren bij een bepaalde ziekte of aandoening, ze leren ook in hun verschillende rollen met elkaar samen te werken.
Ook teams van OK-medewerkers die al jaren met elkaar samenwerken, kunnen op de UT terecht om hun samenwerking fijn te slijpen. Met als belangrijkste voordeel dat er geen ‘hulp’ van echte patiënten bij nodig is en er dus ook niet iets heel erg fout kan gaan.
Dat brengt mijn hoofd bij een situatie die geen arts of andere medicus ooit hoopt mee te maken, maar hoogstwaarschijnlijk in de praktijk toch zal ervaren: een stervende in de operatiekamer. Het lijkt me verschrikkelijk om mee te maken dat je als OK-team keihard vecht voor het leven van iemand, maar dat die strijd uiteindelijk niet te winnen blijkt.
Dode dummy?
Kun je dat hier ook in de praktijk leren? Juist nu het een dummy is en geen mens van vlees en bloed, lijkt me dat een toegevoegde waarde. En hoe gaat dat dan? Kan de dummy daadwerkelijk de dood simuleren?
Ik weet op voorhand dat ik het antwoord op die vragen jammer genoeg op geen enkele manier kan gebruiken voor mijn verhaal. Dat gaat namelijk volgens opdracht over het gebouw zelf. Maar de brandende nieuwsgierigheid die me ooit de journalistiek induwde, zorgt ervoor dat ik de vraag toch stel.
Nieuwsgierigheid kent geen tijd
Is die vraag dan zonde van mijn tijd en die van de geïnterviewden geweest? Nee, zeker niet. Ik bevredig mijn nieuwsgierigheid er in ieder geval mee. En je ziet maar weer dat een vraag of anekdote die je aanvankelijk misschien niet kunt gebruiken voor je opdracht, je uiteindelijk toch nog van pas kan komen. Is het niet direct voor je klant, dan misschien wel als anekdote bij de maaltijd, een borrel of een verjaardagsfeest. In ieder geval laat je betrokkenheid bij het onderwerp extra zien en je ontwikkelt jezelf.
Of het is aanleiding voor een blog. Voor bijvoorbeeld Tekstnet.
Dode dummy!
Oh ja, en om jóuw nieuwsgierigheid ook te bevredigen: ja, de dummy kan doen alsof hij dood gaat. Maar die stand wordt maar heel zelden ingeschakeld, vertelden mijn gesprekspartners me. Want ook al is het een pop: de studenten en OK-teams gaan vaak zo op in hun rol tijdens de simulatie, dat ze vergeten dat het om een oefening gaat. En om een pop. De dood leidt niet zelden tot verslagenheid en verdriet en soms zelfs tot verwijten naar elkaar. Volgens de deskundigen komt dat het leren niet ten goede. Daar kun je misschien over redetwisten, maar dieper ben ik er niet op ingegaan.
Gelukkig is de dummy als die toch ‘dood gaat’ met één druk op de knop weer tot leven te wekken. Vaker wordt gekozen voor een miraculeus herstel tijdens de operatie. Artsen worden immers opgeleid om beter te maken. En van patiënten dood laten gaan, worden zij niet direct beter.
Trouwens: over één druk op de knop gesproken, die nieuwsgierigheid van mij wordt vaak volautomatisch geactiveerd. Gelukkig maar! Is dat bij jou ook zo? En heb je misschien ook een vergelijkbare anekdote paraat? Ben ik nieuwsgierig naar!
Geef een reactie