Het leven is niet rechtvaardig. Jarenlang sloof ik me uit een steengoede tekstschrijver te zijn, besluit ineens mijn overbuurman om het ook te worden! Vanaf nu is hij dus net zo tekstschrijver als ik. Want de titel is niet beschermd. Wat een wildgroei. Of moet ik dit anders zien?
Bijna vijf jaar geleden begon ik serieus als zelfstandig tekstschrijver. Uit het niets kwam dat niet. Ik deed al regelmatig een opdracht en stond ingeschreven bij de KvK.
Aanleg
Opgeleid als schrijver ben ik niet. Ik ontdekte als student en in mijn professionele leven dat ik goed kon schrijven. En nee, dan ben je nog geen tekstschrijver. Maar met aanleg begint het wel. Die aanleg moet je bijslijpen. Met opleidingen, cursussen, maar vooral: door meters te maken, door veel te schrijven.
Ik ontmoette ervaren collega’s, online en in het echte leven. Want netwerken, daarvan moet je het hebben. En dat bleek waardevol. Ik was beginner, maar voelde me toch al een volwaardig collega.
Wildgroei
Maar toch. Soms tijdens gesprekken of op social media, viel het woord: wildgroei. Klaagzangen hoorde ik, over al die mensen die zomaar tekstschrijver werden. Mensen die wel aardig konden schrijven en daarom dachten dat tekstschrijverij hun roeping was. Mensen die matige kwaliteit leverden tegen dumpprijzen, of nog erger: tegen hoge prijzen. Er waren te veel ‘kneusjes’ in het wereldje.
Ik zweeg maar als ik dit hoorde of las. Maar ondertussen dacht ik: ben ik ook zo’n kneusje? Ik draai immers ook nog niet zo lang mee. Ik weigerde dit beeld van mezelf te accepteren. Natuurlijk was ik niet zoals die oude rotten. Dat kun je ook niet verwachten. En tekstschrijvers verschillen eigenlijk niet van bakkers, artsen, voetballers en alle andere professionals. Er zijn een paar absolute toppers, maar nog veel meer die prima werk leveren zonder gelijk aan de top te staan.
Geloof in het goede
Zelf heb ik die zogenaamde kneusjes nooit ontmoet. Bestaan ze eigenlijk wel? Of bestaan ze alleen in verhalen? Ik weet dat mijn wereld niet dé wereld is, ik leef ook in een bubbel. Maar iedere collega die ik ontmoet, gaat voor zijn vak en wil de beste kwaliteit leveren. Iedereen wil zich ontwikkelen, meer kennis en vaardigheden opdoen en ervaringen delen met collega’s.
Ik geloof graag in het goede van de schrijver. Niemand wordt schrijver om op een makkelijke manier geld te verdienen. De wil is er altijd en meestal het talent ook. Natuurlijk is niet iedereen even goed. Maar is een matig schrijver gedoemd om dat altijd te blijven?
Koester de nieuwelingen
Regelmatig spreek ik nu beginners. Ik zie hun berichten op LinkedIn of in facebookgroepen. ‘Hoe vind ik klanten?’ ‘Hoe bepaal ik mijn prijs?’ Soms krijgen ze neerbuigende reacties. ‘Er zijn al te veel tekstschrijvers, doe iets anders’, of ‘Je verziekt de markt’.
Maar de meesten zijn aanmoedigend. Ik schaar me daarachter. Van nieuwe collega’s leer je, ook al ben je al zo lang bezig. Je deelt kennis en inzichten en kunt nieuwe samenwerkingen opbouwen. Koester ze dus, deel je kennis en ervaring en help ze om ook jouw professionele niveau te bereiken.
Dus nee, mijn overbuurman is zeker geen ‘wildgroei’. Eigenlijk ben ik wel benieuwd wat hem drijft, wat hij precies doet en waar zijn specialiteit ligt. Ik heb het druk de komende tijd en wil weleens een dagje vrij. Misschien kan hij iets van me overnemen. Ik vraag het hem straks even, dan neem ik gelijk wat vakliteratuur mee. En, o ja: ik tip hem over Tekstnet.
Je verhaal is heel herkenbaar. Zelf heb ik een half jaar geleden de stap gezet om als zelfstandig tekstschrijver aan de slag te gaan. Dat was voor mij een sprong in het diepe. Fijn dat je zo’n open houding hebt. Een ondersteunende houding is zoveel mooier dan een concurrerende.
Eens! Van een neerbuigende of vijandige reactie is nog nooit iemand beter geworden.