
Ik ben een deadlinejunkie. Ik hou van de adrenalinerush als de klok tikt, ook al weet ik dat te veel niet gezond voor je is. Zoals een suikerverslaafde een regelmatige dosis suiker nodig heeft voor de dopamine, zo heb ik de deadline nodig voor de adrenaline.
Geeft een klant me geen deadline, dan vraag ik rustig zelf om dat shotje adrenaline. Zoals bij een magazine waar de uitgever geen inleverdatum aan hing. Dat betekent uitstel omdat al die andere klussen wél deadlines hebben. Maar heb ik de deadlines werkelijk nodig? Ik dacht altijd van wel.
Even geen deadlines
Al die tijdsdruk heeft ook een keerzijde. Omdat er zoveel leuke klussen voorbij kwamen, was het de laatste tijd iets te veel. Daarom trok ik me een weekje terug uit de race tegen de klok om juist die dingen te doen die geen haast hebben en daardoor altijd blijven liggen. Ik had me er op verheugd. Sterker nog, ik dacht dat ik het heel hard nodig had. En daar zat ik. Mijn witte onderdanen ingesmeerd met zonnebrand, de handdoek op de ligstoel. Onder het zonnedakje schaduw voor mijn laptop. Ik had zo op het oog de optimale omstandigheden gecreëerd. Maar het pakte anders uit dan ik dacht.
Voorbereiding
Aan de voorbereiding lag het niet. Afspraken waren afgezegd, de media waarvoor ik wekelijks schrijf geïnformeerd, de afwezigheidsassistent stond aan en mijn sportkleding en bikini waren ingepakt voor de broodnodige lichaamsbeweging en ontspanning. Ik sloot me al eens eerder een week af van de dagelijkse deadlinestress om dagen aan interviewmateriaal uit te werken. Ik verwachtte nu net zoveel meters te maken als die keer.
Moetjes
De flipovervellen die ik bij me had zouden al mindmappend, freewritend en vrij associërend vol komen met planningen en ideeën. Ook zou ik een nieuwsbrief maken, teksten voor de socials en ga zo maar door. Ik maakte een keurige planning, maar er kwam nauwelijks iets uit mijn handen. Was de omgeving niet inspirerend genoeg? Ik was omgeven door prachtige natuur en als ik behoefte had, kon ik vlakbij ook levendigheid vinden. Dat was het probleem dus niet. Moest ik mijn telefoon, mailbox en social media uitzetten? Dat zeker, maar ook dat hielp niet. Ik had mezelf voldoende taken gegeven, ook daar lag het niet aan. Genoeg moetjes, geen harde deadlines. Dat laatste zou het probleem wel zijn bedacht ik me.
Rust
Gelukkig had ik nog één deadline: het concept voor dit blog. Dus wilde ik daarmee snel aan de slag. Toen leerde mijn lijf me een lesje: een migraineaanval maande me tot rust. De volgende dag voelde ik me nog niet super, dus gaf ik toe aan de behoefte van mijn lichaam en keerde het om. Ik plande de rust en zou werken wanneer ik daar zin in had. Tot mijn eigen verrassing werd ik daar juist spontaan ijverig van. Ik googelde naar onderzoek over deadlines. En wat bleek! De beste deadline is geen deadline volgens onderzoek uit Nieuw Zeeland.
Stip aan de horizon
Toch heb ik ook na het lezen van het onderzoek nog steeds het gevoel dat ik een deadline nodig heb. Niet alleen vanwege de adrenaline, maar ook omdat het duidelijkheid biedt. Die stip aan de horizon geeft me juist rust. Ik blijk er met dat gevoel niet helemaal langs te zitten. Second best is een deadline op korte termijn, zo blijkt uit datzelfde onderzoek. Het magazine waarover ik het had, had natuurlijk wel een soort einddatum. Het moet immers op een bepaald punt in de winkel liggen. Die stip was voor mij alleen te onduidelijk en te ver weg.
Deadlineloze vrijdag
Dezelfde week lees ik een artikel in Intermediair. Aan veel taken tegelijk werken maakt je hyperalert en zorgt al snel voor chronische stress, waardoor je slechter gaat slapen, gehaaster gaat eten en sowieso minder geconcentreerd bent. Met het onderzoek en dit artikel in mijn achterhoofd, let ik vanaf nu toch maar op met te veel inleverdata tegelijk. Zoals ik de suikerverslaving kon afbouwen, kan ik dat misschien ook met de deadlines. Ik zet met mijn eerste stap door deadlineloze vrijdag in te voeren. Kijken hoe dat bevalt. En jij? Heb jij die adrenaline nodig?
Geef een reactie