‘Deze LinkedIn-post MOET er vandaag uit. Lukt jou dat uiterlijk 11.00 uur?’ ‘Kun jij even meelezen met dit nieuwsbericht?’ ‘Hoi, ik zit nu in de auto, kunnen we even kort overleggen?’
Het overkomt me een paar keer per week: de klant, de kat of een collega vraagt ‘eventjes’ om tijd. En ik laat het gebeuren. WAAROM? En hoe voorkom ik dit?
Op zoek naar vertier
Ik laat me best graag onderbreken. Sterker nog: die afleiding zoek ik vaak zelf op. Zit ik op kantoor nét een half uur aan een herschrijving, dan vind ik het dringend nodig om een foto te maken van dat schitterende zonlicht in een glas gemberthee. Die zet ik natuurlijk meteen op Instagram. En hupst de kat nadrukkelijk mauwend voor mijn computerscherm heen en weer, dan ben ik niks te beroerd om haar voerbakje opnieuw te vullen. Dat ik daardoor mijn geplande werk niet afkrijg, ligt dus niet per se aan de ander. Ik ben een nieuwsgierig aagje, altijd op zoek naar vertier.
‘Ik ben nodig’
Het is daarom te begrijpen dat ik afleiding door een ander óók met beide handen aangrijp. De aandacht van de klant voelt als het dopaminestootje dat je krijgt van een like op social media: ik word gezien. Ik mag er zijn. Ik ben nodig!
Maar … hoe nodig is het dat ik de opdracht METEEN uitvoer? Wat laat ik daarmee zien? Een servicegerichte houding is prachtig. Maar als ik mijn agenda laat bepalen door de ander, blijft er van mijn planning niks over. Daarnaast maakt het mijn werkdag hinderlijk gefragmenteerd. Steeds is mijn focus en diepgang weg. En zo’n knipmeshouding vergroot de gemakzucht van de klant: ‘Een planning is niet nodig, mijn tekstschrijver staat altijd voor me klaar!’
Luchtigheid
Laten we het begrip ‘even’ eens SMART maken. Het woord impliceert luchtigheid. Een verzoek dat weinig vraagt van de ander. Maar ‘eventjes’ bestaat niet. Met dat social mediabericht ben je zo anderhalf uur bezig. Het meelezen van een nieuwsartikel of blog leidt tot een adviesgesprek. En het telefoontje uit de auto van die contactpersoon levert een flinke actielijst op. Daarnaast: had ik al die bij elkaar opgetelde ‘eventjes’ ook meegenomen in mijn offerte? Eh … nee!
Interne alarmbel
Mijn besluit staat vast: ‘eventjes’ bestaat niet. Voortaan gaat mijn interne alarmbel af bij het horen van dat woord. Behalve als het om evèntjes gaat. Netwerkevenementen en communicatiecongressen bijvoorbeeld. Die kunnen me niet lang genoeg duren!
Foto: Malvestida voor Unsplash
Hear hear.
Ja, heel herkenbaar. In de herfstvakantie die ik van plan was te nemen, had ik uiteindelijk maar mijn out of office aangezet (terwijl ik dat normaal alleen ’s zomers doe). En zelfs dat hielp niet: Kun je toch nog éven dit nieuwsbericht online zetten, ondanks je vakantie? Best brutaal zelfs, vind ik.