Wat ik niet leerde op de universiteit
Tijdens mijn opleiding maatschappijgeschiedenis leerde ik de meest ingewikkelde communicatietheorieën. Stapels boeken las ik. Uren colleges woonde ik bij. Ik slaagde voor de examens en vergat daarna direct alle lesstof. De belangrijkste les over communicatie heb ik ergens anders geleerd.
Het gebeurde aan het begin van deze eeuw tijdens een verplichte avondcursus. Mijn werkgever had me gestuurd. Als ICT-consultant had ik een zware dag achter de rug. Ik was moe en wilde naar huis. Voor de klas stond een klein driftig mannetje met een baard en een bril. Hij praatte met consumptie. Drie afkortingen herhaalde hij: “TTP! KISS! WIIFM!” Met zichtbaar genoegen marcheerde hij tussen de cursisten door, steeds weer met dezelfde luide boodschap. Ik begon een hekel aan deze drammer te krijgen. Achteraf gezien volkomen onterecht.
Jarenlang schreef ik offertes, vakartikelen, plannen van aanpak en adviesrapporten. Dat deed ik met plezier. Ik vond het fijn om complexe materie behapbaar te presenteren en met taal te stoeien. Wat ik opleverde, werd altijd goed ontvangen. Helaas moest ik ook andere dingen doen. Vooral de vele nutteloze vergaderingen stonden mij tegen. Daarom besloot ik in 2019 alleen nog maar leuk werk op te pakken. Sindsdien ben ik zelfstandig en professioneel tekstschrijver. Vanuit mijn ervaring in de ICT rolde ik als vanzelf in SEO copywriting; ik produceer teksten die hoog scoren in Google.
Mijn grootste klant vraagt stukjes over auto’s. Bijna iedere dag schrijf ik iets voor hem. Ook blog ik over reizen en geschiedenis. En iedere keer als ik achter mijn toetsenbord zit denk ik: “TTP! KISS! WIIFM!”
Nu pas realiseer ik me dat die irritante leraar mij destijds aan het drillen was. Zijn naam ben ik vergeten, maar ik ben hem dankbaar. Zonder die drie afkortingen was ik namelijk nooit een goede tekstschrijver geworden.
