‘Wij ontzorgen de klant.’ Voor de 481e keer krijg ik in een interview dit antwoord van een ondernemer op de vraag wat zijn bedrijf typeert. Meteen ontstaat er bij mij een fysieke reactie op het antwoord. Intern slaak ik een diepe zucht, mijn nagels gaan in mijn handpalmen, mijn pen krast hard in het papier en mijn oren gaan jeuken van ellende. Het is de hoogste tijd voor harde acties en een beweging: stop de ontzorging-terreur. Wie doet er mee?
Of het nu gaat om een nieuwe website, een bedrijfsportret in een businessmagazine of een interview voor een advertorial: veel ondernemers geven dezelfde antwoorden. Ook als ik andere vragen stel. Ik neem je graag mee in de voor mij al heel veel gehoorde antwoorden, en je krijgt een kijkje in mijn gedachten.
Pak je stressballetje er maar bij. Het irritatiegevaar is groot:
- We ontzorgen (dat mag ik hopen, kijkend naar de prijzen van je diensten!)
- De klant staat bij ons pas écht centraal (joh, hier ook al?)
- Wij doen het net even anders (ehm…nee hoor.)
- Wij zetten dat ene stapje extra (‘t is geen avondvierdaagse.)
- Wij denken mee (gaan we een brainstormsessie doen of krijg ik gewoon advies aan de balie?)
En zo kan ik nog wel even doorgaan.
Zenden is zonde
Vooraf vertel ik altijd dat mensen zich moeten verplaatsen in hun klanten. Wat is voor hen interessant? Welke informatie zoeken ze? Ga niet zomaar een verhaal ‘zenden’, leg ik uit. Het probleem is dat mensen vaak vooraf al tot in detail bedacht hebben welk verhaal ze willen vertellen. De elevator-pitch is besproken in een teamoverleg, een instructie van “iemand van communicatie” of met eisen van de manager. Werkelijk iedere vorm van originaliteit of puurheid ontbreekt. Tja, daar sta je dan met je recordertje, kladblok en goede bedoelingen.
Deleten
Vaak probeer ik er een creatieve draai aan te geven. Je wil toch die eigenheid overbrengen door – ik zeg maar wat – een situatie te schetsen of een kleine herkenbaarheid mee te geven aan de lezer. Zo las ik onlangs een leuke klantervaring in een LinkedInpost van een ondernemer die ik ging interviewen. Gewoon een prima ervaring, zoals je die ook op een feestje vertelt. Deze quote haalde ik aan in mijn artikel.
Maar nee, gewone-mensentaal was niet echt de bedoeling, zo bleek uit de opmerkingen in de correctieronde. Terwijl deze luchtige manier van communiceren en kijk op zakendoen juist ook in ons gesprek zo mooi naar voren kwam. Ctrl+alt+delete dus.
Ontzorg me
Dé grote truc om ervoor te zorgen dat je niet betaald aan het notuleren bent is mij nog niet helemaal helder. Het is me vaak gelukt om een geïnterviewde mee te nemen of om een puur stuk te schrijven, maar het gebeurt te weinig naar mijn zin. Daarom ook dit blog en mijn vraag aan collega’s: hoe pak jij dit aan? Hoe kom je tot een levendig en leuk leesbaar verhaal waar de lezer echt iets aan heeft? Hoe serveer jij de ‘dooddoeners’ naar de prullenbak? En uiteraard de slotvraag: wil je je aansluiten bij de beweging?
