Tekstschrijven? Ik stop ermee. Vandaag nog. Ik ga mezelf aanmelden bij het UWV, word actief
werkzoekende op LinkedIn en desnoods ga ik vakkenvullen of achter de kassa bij de supermarkt. Of misschien weet jij als lezer nog een leuk baantje voor me?
Ongeveer vier keer per jaar heb ik last van de gedachten zoals hierboven beschreven.
Vaak is het net na een periode waarin ik allerlei bordjes omhoog moest houden en diverse opdrachten moest combineren. Zo’n enorm drukke tijd waarin je bij het geluid van inkomende mail al hartkloppingen krijgt. En waar je een paar dagen nét voor alle deadlines niet de meest gezellige persoon bent. Zodra die periode is geëindigd wordt het rustig in mijn hoofd. Voor even dan.
Mantra’s
Het is mij al snel té rustig. Eerst herhaal ik het mantra dat het als zzp’er nou eenmaal hollen of stilstaan is. Daarna praat ik hardop tegen mezelf en vertel dat zoals altijd de opdrachten wel weer gaan komen en tot slot krijg ik hartkloppingen bij het gebrék aan het geluid van inkomende mail.
Alweer paniek. Ik sta bij wijze van spreken al met een half been in de supermarkt op zoek naar iemand van personeelszaken. En ik denk: ‘zie je? Niemand wil me, alle opdrachten zijn weg, deze crisis betekent mijn einde als zelfstandige.’
Ga een e-book schrijven!
Al klagend stort ik mijn hart uit bij een vriendin. Ze is eveneens zzp’er en vindt dat hollen en stilstaan prima. Sterker nog, ze heeft haar bedrijfsvoering daar helemaal op ingericht.
We besluiten om via Skype even bij te kletsen. ‘Och jee, is het weer zover? Begin dan met het schrijven van een e-book’ raadt ze me aan. ‘Of volg een cursus op LinkedIn learning. En heb je alles rondom Google en je bedrijf nou al op orde? Nee? Genoeg te doen, de rest komt vanzelf en stop met klagen! O, en doe jezelf en mij een lol: doe ook aan acquisitie als je het druk hebt.’
Werken in de zorg?
Ik druip digitaal af en richt me de volgende dag op werkzaamheden om mijn bedrijf te promoten. Ik zal me inderdaad eens verdiepen in het schrijven van e-book. Ook bedenk ik wat blogonderwerpen zodat ik de komende maanden vooruit kan en zichtbaar blijf. Ten slotte check ik LinkedIn learning.
Op het sociale medium zie ik een oproep voor het project Extra handen voor de zorg. Interessant!
Voor mensen die tijdelijk geen of minder werk hebben, kan werken in de zorg een oplossing zijn.
Dit lijkt me naast zinvol ook leuk en misschien zit er wel een connectie of potentiële opdracht in.
Bovendien kan ik gaan bloggen over deze situatie. Briljant en win-win.
Druk
Extra handen voor de zorg, dat werd het dus. Medio december zou ik beginnen met de trainingen van dit project. Zou. Want eind november verschijnt een mail in mijn inbox. Of ik misschien de komende twee maanden het team van een communicatieafdeling wil ondersteunen, voor een flink aantal uur per week. Graag per direct beginnen. Ik laat het bezinken terwijl ik de betreffende dag – echt gebeurd – drie nieuwe aanvragen en opdrachten ontvang.
In de week die volgt tik ik offertes, interview een paar mensen, schrijf de interviews uit en lees alles over het bedrijf waar ik tijdelijk ga werken. ’s Avonds laat werk ik nog aan een beloofde blog voor Tekstnet (ik had mezelf opgegeven om deze maand te bloggen want ja, ik had toch niets te doen.) En terwijl ik aan het typen ben weet ik: I’m back. Op naar de heerlijke deadlinestress. En als ik nog naar de supermarkt moet, dan is dat alleen voor boodschappen. Voorlopig. Want hollen en stilstaan gaat nooit over.
